|| O46
||Aurient
||Draco||
De tijd tikte met verontrustende snelheid weg en ik had al een hele lange tijd geleden besloten dat er niet met de Godinnen te praten viel. Ze luisterden niet naar mijn smeekbeden snel te handelen en namen alle tijd. Natuurlijk kon ik wel dingen opperen en me er mee bemoeien maar wanneer zij hun gedachten deelden begreep ik er niets van. Het ging te snel, de gedachtegang te verwarrend en niet te begrijpen voor mij en ze zochten overal zulke diepe betekenissen achter dat mijn hoofd pijnlijk begon te bonzen.
Daarom liep ik nu als verloren door het zomerse land te ijsberen. Af en toe, als het me te warm werd, begaf ik met in het gebied van Spring, waar het beduidend koeler was. Maar wanneer een van The Seasons dan weer een opgelaten kreetje slaakte voegde ik me weer bij hen om te horen wat ze hadden bedacht. Dat draaide meestal uit op niets en ik liep dan gefrustreerd weg. Spring was de enige die zich om me leek te bekommeren en ze had me geduldig uitgelegd wat The Lost Lands waren en welke rol zowel Asriël als Nathaniël daar had. Het klonk me allemaal niet heel aangenaam in de oren en het idee dat Winter zich daar bevond deed me ongemakkelijk voelen. Toch leken de Godinnen geen haast te hebben.
Autumn negeerde me over het algemeen en het enige wat Summer me gunde was zo nu en dan een peilloze blik. Ik wist niet wat ze precies van me dacht maar een ding was zeker, ze mocht me niet en het vertrouwen was ver te zoeken. Ik was hier duidelijk alleen maar omdat zij zo hopeloos was geweest, maar waarom dat was wist ik nog steeds niet. Toen ik het uiteindelijk opgaf en in het gras neerplofte was ik eigenlijk best moe. Na mijn nachtmerrie, waarin Aurora me aan had gevallen, had ik geen oog meer dichtgedaan. Ondertussen waren we minstens twaalf uur verder.
Plotseling werd mijn aandacht weer getrokken door de drie figuren, vijftien meter bij me vandaan. Deze gebeurtenis had echter niets gemeen met de voorgaande. Summer lichtte op als een soort fakkel. Een licht zo fel als de zon omringde haar lichaam en de kleur weerspiegelde in haar ogen. Het duurde niet lang voor ze weer normaal was, maar ik herkende deze verschijning van Aurora, toen ze me aan had gevallen. Er leek een zachte bries over mijn rug te lopen en plotseling leek het gebied om me heen een beetje van zijn kleur en schoonheid te verliezen. Spring keek me vanaf haar punt bij de boom aan met een diepgaand verdriet in haar ogen, alsof ze net iets kostbaars was verloren.
Het gebied van Summer leek echter op te leven. Vlinders waren er ineens in grotere hoeveelheden als eerder en elke bloem stond in het toppunt van zijn bloei. Het enige geluid om ons heen was echter het getjilp van de vogels. De drie Godinnen leken even compleet van hun stuk gebracht. Toen leek er een rilling door Summer heen te gaan en keek ze me recht aan.
'Het is begonnen.' Was het enige wat ze zei.
Daarom liep ik nu als verloren door het zomerse land te ijsberen. Af en toe, als het me te warm werd, begaf ik met in het gebied van Spring, waar het beduidend koeler was. Maar wanneer een van The Seasons dan weer een opgelaten kreetje slaakte voegde ik me weer bij hen om te horen wat ze hadden bedacht. Dat draaide meestal uit op niets en ik liep dan gefrustreerd weg. Spring was de enige die zich om me leek te bekommeren en ze had me geduldig uitgelegd wat The Lost Lands waren en welke rol zowel Asriël als Nathaniël daar had. Het klonk me allemaal niet heel aangenaam in de oren en het idee dat Winter zich daar bevond deed me ongemakkelijk voelen. Toch leken de Godinnen geen haast te hebben.
Autumn negeerde me over het algemeen en het enige wat Summer me gunde was zo nu en dan een peilloze blik. Ik wist niet wat ze precies van me dacht maar een ding was zeker, ze mocht me niet en het vertrouwen was ver te zoeken. Ik was hier duidelijk alleen maar omdat zij zo hopeloos was geweest, maar waarom dat was wist ik nog steeds niet. Toen ik het uiteindelijk opgaf en in het gras neerplofte was ik eigenlijk best moe. Na mijn nachtmerrie, waarin Aurora me aan had gevallen, had ik geen oog meer dichtgedaan. Ondertussen waren we minstens twaalf uur verder.
Plotseling werd mijn aandacht weer getrokken door de drie figuren, vijftien meter bij me vandaan. Deze gebeurtenis had echter niets gemeen met de voorgaande. Summer lichtte op als een soort fakkel. Een licht zo fel als de zon omringde haar lichaam en de kleur weerspiegelde in haar ogen. Het duurde niet lang voor ze weer normaal was, maar ik herkende deze verschijning van Aurora, toen ze me aan had gevallen. Er leek een zachte bries over mijn rug te lopen en plotseling leek het gebied om me heen een beetje van zijn kleur en schoonheid te verliezen. Spring keek me vanaf haar punt bij de boom aan met een diepgaand verdriet in haar ogen, alsof ze net iets kostbaars was verloren.
Het gebied van Summer leek echter op te leven. Vlinders waren er ineens in grotere hoeveelheden als eerder en elke bloem stond in het toppunt van zijn bloei. Het enige geluid om ons heen was echter het getjilp van de vogels. De drie Godinnen leken even compleet van hun stuk gebracht. Toen leek er een rilling door Summer heen te gaan en keek ze me recht aan.
'Het is begonnen.' Was het enige wat ze zei.
Sorry dat het zo lang moest duren. Ik heb een zeer grote toets morgen en heb daar mijn tijd in moeten steken. Bedankt voor het geduld xoxo
Reageer (9)
Wat spannend met die tijdsdruk (:
7 jaar geledensnel verder
1 decennium geleden-xx-
Auw, I like Spring!<3 En.... Het is begonnen.... Dit is echt spannend!<3 Snel verder!<3 Ooh, en succes met je volgende toetsen
.
1 decennium geledenEcht geweldig gewoon. <3
1 decennium geledenverder!!!!!!!!! je schrijft zo mooi!
1 decennium geleden