Opdracht 1

Nooit had ik gedacht om zo'n klein handje in mijn grote hand te zien. In ieder geval niet nu al, en toch sta ik hier. Een jongen van nog geen tweeëntwintig jaar in de rij voor de draaimolen met aan zijn hand een klein jongetje van drie jaar en een bos blonde haartjes. Een jongetje waarvan ik het bestaan niet wist tot een jaar geleden. Als ik die dag niet van mijn scooter was gevallen en dus mijn arm niet gebroken had met als gevolg dat ik naar het ziekenhuis moest, dan wist ik waarschijnlijk nu nog steeds niets van zijn bestaan af.

'George?' Ik draai me om en kijk recht in het gezicht van Lisa. Het meisje waar ik twee jaar geleden een korte relatie mee heb gehad. Het ging uit omdat alles te snel was te gaan en er dus geen spanning meer in zat. 'Lisa, wat leuk om je te zien. Hoe is het met je?' Vraag ik haar oprecht geïnteresseerd. 'Goed hoor, maar Daantje heeft last van zijn oortjes.' Ze legt haar hand op het hoofdje van een blond jongetje die zich half achter haar benen verschuilt. 'Ik wist niet dat je een jonger broertje had.' Ik frons mijn wenkbrauwen. Lisa kijkt me een beetje moeilijk aan. 'Het is ook niet mijn broertje, maar mijn zoon.' Zegt ze aarzelend. Ik laat mijn blik van Daantje naar Lisa gaan, en kijk haar dan geschokt aan. 'Hoe oud is hij?' Vraag ik. 'Hij is twee.' Zegt ze zachtjes. Mijn gedachten gaan als een razende tekeer. Lisa heeft een zoon van twee jaar oud. Dat kan drie dingen beteken. Of ze ging vreemd terwijl ze wat met mij had, of ze heeft na mij een ander gehad of dat jongetje wat zich achter zijn moeder verschuilt is mijn zoon. 'En wie is de gelukkige vader?' Vraag ik, hopend dat ze de onzekerheid in mijn stem niet hoort. 'Jij.' Fluistert ze.

Na die onthulling had ik nogal een hectische periode. Ik kreeg weer contact met Lisa, maar het was meer een ruzie contact. Ik was boos dat ze voor me had verzwegen dat ik een zoon had. Ik wilde mijn zoon gaan leren kennen, en na veel discussies was het me eindelijk gelukt om mijn zoon te leren kennen. Als het even meezit krijgen we binnenkort een kinderregeling wat inhoud dat hij om het weekend bij mij is, en misschien over een paar jaar elk weekend.

Glimlachend kijk ik toe hoe Daantje naar een crossmotor op de draaimolen holt en er opklimt. Trots dat hij de crossmotor heeft weten te bemachtigen kijkt hij me aan. Ik steek mijn duim naar hem op, en de draaimolen begint te draaien. Alsof hij echt over de snelweg crosst, buigt hij wat naar voren, beweegt een beetje heen en weer met zijn bovenlichaam, draait aan de handvatten en maakt brom geluidjes met zijn mond. Al snel, te snel naar Daantje zijn zin, stopt de draaimolen met draaien, en hobbelt Daantje naar me toe. 'Zag je hoe stoer ik was, papa?' Hij kijkt me glunderend aan met zijn grote blauwe ogen. Ik ga op mijn hurken zitten en kijk hem aan. 'Ja, je zag er heel stoer uit knul.' Ik aai over zijn blonde haartje. 'En ik weet iets wat zo'n stoer iemand als jij wel graag lust.' Ik kijk het blonde jongetje grijnzend aan. Ik doe mijn mond open, maar nog voordat ik het kan zeggen heeft hij het er al uit gegild. 'Ijsjes!' Ik geef hem een knipoog en til hem op mijn nek. Daantje trommelt wat op mijn hoofd terwijl hij het woordje ijsjes mompelend blijft herhalen tot we bij de ijscokar zijn, die aan het strand staat. Ik bestel twee kleine vanille ijsjes en zet Daantje weer op de grond. Hij maakt een teleurstellend geluidje en kijkt me met een pruillipje aan. 'Straks krijg ik allemaal ijs in mijn nek en haar en dat moeten we natuurlijik niet hebben.' Zeg ik tegen hem, waarop hij grinnikt. Samen lopen we het strand op en blijven vlak voor de zee staan. Ik voel het kleine handje van Daantje mijn hand vast pakken. Ik kijk naar Daantje die gebiologeerd, met zijn gezichtje onder het vanille ijs, naar de zee kijkt, die het strand op en af stroomt. En voor de tweede keer vandaag ligt er een klein handje van een drie jarig jongetje in de grote hand van een eenentwintig jarige jongen. Ja, kleine onverwachte dingen kunnen een mens wel degelijk gelukkig maken.