#10

      ‘We should do this more often,’ zei Emily waarna ze voorzichtig haar hete koffie koeler probeerde te blazen.
      ‘I know, but we’ve got such different schedules.’ Het was waar: Emily studeerde politicologie en had daarom geen enkel vak samen met mij en dus een heel ander rooster. Helaas. Door de verschillende tijden die we college hadden en dan ook nog al het huiswerk hadden we weinig       tijd om echt leuke dingen samen te doen.
‘Yes, I hate it. The ones who make those schedules should make sure friends have schedules that combine together!’ grinnikte ze.
      ‘Like that’s ever going to happen!’
      Voor een moment zwegen we en dronken we onze koffie.
      Plots zag ik iets in Emily’s gezichtsuitdrukking veranderen: ze was aan het nadenken. Na enkele seconden besloot ze te zeggen wat ze in gedachten had. ‘I’ve seen the way you look,’ zei ze.
      ‘What do you mean?’ Wat bedoelde ze daar nou weer mee? Waar keek ik dan naar?
      ‘You know, I’ve seen the way you look at him.’ Het was duidelijk te zien dat ze twijfelde over wat ze nu wilde zeggen. ‘I’ve seen the way you look at Alex.’
      ‘Oh.’ Daar had ik niet op gerekend.
      ‘Yeah…’ Net op het punt dat ze nog iets wilde zeggen, werd ze onderbroken door een serveerster die de rest van onze bestelling kwam brengen. Van binnen deed ik een dansje van blijdschap toen een gebaksbordje met een punt carrot cake met roomkaas-topping voor me werd neergezet. Snel nam ik een hap van het heerlijke goedje voordat Emily me kon dwingen om iets te zeggen.
      ‘So…?’ vroeg ze toen ik het had doorgeslikt.
      ‘So, what?’ kaatste ik terug. ‘What do you want me to say? I can’t deny it, because that would mean I’d be lying, and you know I don’t do that.’
      ‘Why don’t you tell him?’ De medelijden die ze voelde was duidelijk te horen in haar stem.
      ‘Because I know he doesn’t see me that way. I mean, why would we? I’d rather have his friendship than spilling my feelings and losing it all.’
      ‘Chris... Honey, you are beautiful. I’m positive there are plenty of guys out there who’d want you.’
      ‘You have to say that because you’re my friend. And even if you think so, doesn’t mean anybne else does.’
      ‘Someday there’ll be someone who will be able to make you see that you are beautiful.’
‘Please don’t say that. I know everybody feels like they’re supposed to say such things in situations like this, but it’s really annoying.’ Ik stond versteld van mezelf dat ik hoe ik over deze dingen dacht zo makkelijk uitte.
      ‘I’m sorry,’ zei ze.
      ‘It’s alright.’
      ‘I really think you should tell him,’ sprak ze na enkele minuten aarzelend.
      ‘No. No, I won’t.’
      ’But why not?’ Ze keek me smekend aan.
      ‘Because of what I said before: I don’t dare to risk losing him as a friend! I’d really rather be just a friend than screw everything up by telling him how I feel.’ De gedachte alleen al deed pijn. ‘You know, just imagine me telling him and he rejecting: things between us, and in our group, would never be the same casual but amazing friendship anymore.’
      Het was duidelijk dat Emily niet wist wat ze moest zeggen.
      ‘Just keep your mouth shut about this, will you? Even to Garrett.’
      Ze knikte.
      Opgelucht haalde ik adem. Ik wist zeker dat als Garrett het zou weten, hij het gewoon aan Alex zou vertellen en als Alex het wist zou de gewone vriendschap over zijn: als hij wist hoe ik over hem dacht en wat ik voor hem voelde zou hij me alleen nog maar als één of ander wanhopig tutje kunnen zien dat voor zijn niet-zelf-erkende-charmes was gevallen.
      De rest van onze tijd in stad spraken we allebei niet veel: volgens mij waren we allebei te erg in onze gedachten verzonken. Al had ik geen idee wat Emily dacht.