Chapter Twenty-Two.

Willow Anderson.

In Diagon Alley werd het steeds rustiger en ik was weer terug in de winkel, die gek genoeg helemaal leeg en donker was. Maar het was een uur voor sluitingstijd...
Ik had hier helemaal geen goed gevoel over en strompelde door de winkel terwijl ik probeerde iets of iemand in de duisternis te onderscheiden. Niks, ik zag niks. Langzaam en voorzichtig taste ik alles af tot ik de trap had gevonden. Ongelofelijk toch hoe donker het hierbinnen kon worden. Ik had ook de rolgordijnen omhoog moeten doen.
Eindelijk had ik de trap gevonden en ik liep hem om, langzaam, nog steeds bang om te vallen. Ik hoorde werkelijk helemaal niks, zag ook bijna niks en vroeg me af waar George kon zijn.
Ik was nu boven weten te komen en zocht met mijn handen de muur af, tot ik de deurknop had gevonden. Ik opende de deur en zag dat de rest van het huis gelukkig níet pikkedonker was. Een van de stoelen in de keuken lag op de grond, alsof George er snel van was opgestaan en hem in zijn haast had omgegooid.
Op de tafel lag een brief. Met trillende handen begon ik te lezen.
Ik begon luid te vloeken en te huilen tegelijk toen ik dat las, en gooide de brief neer. Hij was inderdaad snel opgestaan toen hij me hoorde binnenkomen, hij ging.. Ik kon er niet eens aan denken. Even keek ik paniekerig om me heen, mijn hele hoofd zat vol met de woorden geschreven door George en ik kon niet helder denken. Daarna vloog ik als een speer naar onze slaapkamer, maar George was slim genoeg geweest om die op slot te doen. Ik vloekte nogmaals, beukte en stampte terwijl de tranen over mijn wangen stroomden.
Één laatste trap tegen de deur en hij vloog open, net op het moment dat ik George's paniekerige blik zag, voor zijn ogen dichtgingen en hij van de stoel sprong, waarmee hij het touw om zijn nek strak liet hangen.