|| O48
||Aurient
||Draco||
'Ik ga mee!' Wierp ik voor de zoveelste keer tegen, om vervolgens direct weer geconfronteerd te worden met de afkeurende blikken van Autumn en Spring. Zij waren de enige die nog bij de boom waren, Summer was al een hele tijd geleden verdwenen en was duidelijk van slag. Pas toen ze weg was had Spring me uitgelegd wat er precies gaande was. Over hoe Winter bijna tweehonderd jaar geleden was verdwenen, hoe ze haar wel hadden gezocht maar zonder haast, over de mededeling waarmee Het Orakel kwam, de stress waar Summer sindsdien mee zat en uiteindelijk het vagelijke vermoeden waarom ze Winter hadden aangevallen. Iets wat me zeer verontrustte.
Spring verzekerde me echter dat ze haar sowieso niet zouden doden, omdat er dan een nieuwe Godin voor haar in de plaats zou komen. Een nieuwgeborene. Dan zou de winter over vier maanden makkelijk kunnen beginnen en dat was blijkbaar wat Asriël en Nathaniël wilden voorkomen. Het waarom daarvan ontging ons momenteel nog even.
Nadat we dit hadden uitgevogeld waren we tot de conclusie gekomen dat Winter uiteraard uit de Lost Lands gehaald moest worden. De reddingsactie zou op zich niet moeilijk worden want de Godinnen waren veel sterker als de Servents die zich er zouden bevinden. Toch wilde ik mee, om niets te missen en om Winter zo snel mogelijk weer veilig bij me te hebben. Jammer genoeg vonden Autumn en Spring het geen goed idee en hoe erg ik ook smeekte ze bleven bij hun standpunt. 'Kom op! Ik wil mee. Ik heb mijn Wand dus ik kan me best verdedigen mocht dat nodig zijn.' Wierp ik voor de zoveelste keer tegen. Nogmaals werd er nee geschud maar toen klonk er een vastberaden stem achter me. 'Laat hem mee gaan. Ik kan Aurient niet verlaten nu ik aan mijn seizoen gebonden ben dus ik zal niet mee kunnen vechten mocht dat nodig zijn. Draco beschikt over magie waar Asriël en Nathaniël alleen over hebben gelezen. Hij zal een verrassingselement in jullie voordeel zijn.' Summer was weer achter me verschenen en keek haar zussen scherp aan.
Blij dat ze eindelijk mijn kant koos grijnsde ik naar haar maar dat beantwoorde ze niet. Integendeel, ze keek me even met opgetrokken wenkbrauwen aan alvorens er aan toe te voegen : 'En dan ben ik van zijn gezeur af.' Ik keek haar een keer scherp aan en durfde te zweren dat er een zweem van een glimlach rond haar lippen verscheen. Zeker zou ik het nooit weten want een hand sloot zich om mijn bovenarm en het rare gevoel speelde weer op terwijl Aurient verdween om plaats te maken voor een nieuw, onbekend terrein.
Spring verzekerde me echter dat ze haar sowieso niet zouden doden, omdat er dan een nieuwe Godin voor haar in de plaats zou komen. Een nieuwgeborene. Dan zou de winter over vier maanden makkelijk kunnen beginnen en dat was blijkbaar wat Asriël en Nathaniël wilden voorkomen. Het waarom daarvan ontging ons momenteel nog even.
Nadat we dit hadden uitgevogeld waren we tot de conclusie gekomen dat Winter uiteraard uit de Lost Lands gehaald moest worden. De reddingsactie zou op zich niet moeilijk worden want de Godinnen waren veel sterker als de Servents die zich er zouden bevinden. Toch wilde ik mee, om niets te missen en om Winter zo snel mogelijk weer veilig bij me te hebben. Jammer genoeg vonden Autumn en Spring het geen goed idee en hoe erg ik ook smeekte ze bleven bij hun standpunt. 'Kom op! Ik wil mee. Ik heb mijn Wand dus ik kan me best verdedigen mocht dat nodig zijn.' Wierp ik voor de zoveelste keer tegen. Nogmaals werd er nee geschud maar toen klonk er een vastberaden stem achter me. 'Laat hem mee gaan. Ik kan Aurient niet verlaten nu ik aan mijn seizoen gebonden ben dus ik zal niet mee kunnen vechten mocht dat nodig zijn. Draco beschikt over magie waar Asriël en Nathaniël alleen over hebben gelezen. Hij zal een verrassingselement in jullie voordeel zijn.' Summer was weer achter me verschenen en keek haar zussen scherp aan.
Blij dat ze eindelijk mijn kant koos grijnsde ik naar haar maar dat beantwoorde ze niet. Integendeel, ze keek me even met opgetrokken wenkbrauwen aan alvorens er aan toe te voegen : 'En dan ben ik van zijn gezeur af.' Ik keek haar een keer scherp aan en durfde te zweren dat er een zweem van een glimlach rond haar lippen verscheen. Zeker zou ik het nooit weten want een hand sloot zich om mijn bovenarm en het rare gevoel speelde weer op terwijl Aurient verdween om plaats te maken voor een nieuw, onbekend terrein.
AlsjullieblieftOmdat jullie lief zijn. Reacties? Gaat het nog goed of word het voorspelbaar en saai?
Reageer (21)
Het is echt suuuuuper! <3
1 decennium geledenZo spannend! Heel snel verder jij! <3
1 decennium geledenHet wordt steeds leuker
1 decennium geleden
ga verder!!! het wordt niet saai of voorspelbaar!! gewoon door gaan!! xxx
1 decennium geleden<3
1 decennium geleden