|| O49
||The Lost Lands
||Draco||
Mijn ogen moest ik sluiten vanwege de hitte die me meteen teisterde. Ik was er niet op voorbereid maar de benauwde lucht om ons heen leek elk beetje vocht direct te verdampen. Binnen twee seconden had ik een kurkdroge mond en mijn ogen voelden zanderig aan wanneer ik ermee knipperde. De wereld om me heen was sluimerig, duister, er leek geen zon te zijn. De vlakten strekten zich uit zover het oog kon reiken.
Om me heen liepen honderden mensen. Ten minste, dat waren ze ooit geweest. Telkens als ik me op een persoon wilde focussen, leek deze te vervagen en waren de gelaatstrekken plotseling wazig. Het was frustrerend en het ergerde me mateloos, dus na nog drie pogingen gaf ik het op. Niet op mijn gemak keerde ik me naar Spring en mijn lippen kwamen vaneen om iets te zeggen. De woorden bleven echter steken in mijn keel en er kwam alleen een klagelijk gejammer uit mijn mond. Verontwaardigd deed ik een tweede poging maar er gebeurde exact hetzelfde. Spring kon een meisjesachtige giechel niet achterwegen laten en keek me, met een beetje leedvermaak verscholen in haar groende ogen, aan. 'Dit zijn The Lost Lands. Jij bent een mens met een levende ziel en je kan pas praten wanneer je in Het Middelpunt bent.' Gaf ze toe terwijl ze in de richting van een enorm gesteente wees.
De rots rees op vanuit de zanderige aarde en lag ongeveer honderd meter bij ons vandaan. Ongeveer op de helft van die afstand leek een soort onzichtbare lijn te zijn, want geen van de zielen begaf zich dichterbij Het Middelpunt. Beledigd en met een kleine pruil op mijn gezicht liep ik achter de twee godinnen aan. 'We kunnen niet dichterbij verschijnen. Elk goden rijk heeft recht op privacy en heeft daarvoor de benodigde maatregelen. Als je hier niet vandaan komt moet je of uitgenodigd worden, of je lopend een weg naar het onderkomen banen zodat ze je aan kunnen zien komen. Asriël heeft ons ongetwijfeld al opgemerkt.' Dit laatste baarde me ondanks de krachten van de Godinnen toch zorgen. Ik voelde me plotseling bekeken, alsof er vanaf elke kant ogen op me neer staarden. Als het hier niet om Winter ging dan zou ik rechtsomkeert maken en weer vertrekken. Want het gevoel dat ik iets tegemoet ging wat mijn wereld te boven steeg liet me geen moment meer los en er was een ding zeker, ik hoorde hier niet. Deze wereld was geen plaats voor een normale sterveling.
Toch liep ik door, wetend dat ik niet zou rusten voor Winter weer veilig bij me was.
Om me heen liepen honderden mensen. Ten minste, dat waren ze ooit geweest. Telkens als ik me op een persoon wilde focussen, leek deze te vervagen en waren de gelaatstrekken plotseling wazig. Het was frustrerend en het ergerde me mateloos, dus na nog drie pogingen gaf ik het op. Niet op mijn gemak keerde ik me naar Spring en mijn lippen kwamen vaneen om iets te zeggen. De woorden bleven echter steken in mijn keel en er kwam alleen een klagelijk gejammer uit mijn mond. Verontwaardigd deed ik een tweede poging maar er gebeurde exact hetzelfde. Spring kon een meisjesachtige giechel niet achterwegen laten en keek me, met een beetje leedvermaak verscholen in haar groende ogen, aan. 'Dit zijn The Lost Lands. Jij bent een mens met een levende ziel en je kan pas praten wanneer je in Het Middelpunt bent.' Gaf ze toe terwijl ze in de richting van een enorm gesteente wees.
De rots rees op vanuit de zanderige aarde en lag ongeveer honderd meter bij ons vandaan. Ongeveer op de helft van die afstand leek een soort onzichtbare lijn te zijn, want geen van de zielen begaf zich dichterbij Het Middelpunt. Beledigd en met een kleine pruil op mijn gezicht liep ik achter de twee godinnen aan. 'We kunnen niet dichterbij verschijnen. Elk goden rijk heeft recht op privacy en heeft daarvoor de benodigde maatregelen. Als je hier niet vandaan komt moet je of uitgenodigd worden, of je lopend een weg naar het onderkomen banen zodat ze je aan kunnen zien komen. Asriël heeft ons ongetwijfeld al opgemerkt.' Dit laatste baarde me ondanks de krachten van de Godinnen toch zorgen. Ik voelde me plotseling bekeken, alsof er vanaf elke kant ogen op me neer staarden. Als het hier niet om Winter ging dan zou ik rechtsomkeert maken en weer vertrekken. Want het gevoel dat ik iets tegemoet ging wat mijn wereld te boven steeg liet me geen moment meer los en er was een ding zeker, ik hoorde hier niet. Deze wereld was geen plaats voor een normale sterveling.
Toch liep ik door, wetend dat ik niet zou rusten voor Winter weer veilig bij me was.
HOLLAND!! Wie hebben er nog een beetje vertrouwen in onze jongens? Laat me weten wat je denkt dat het gaat worden.Ik ben bang dat het hem niet word..
Reageer (16)
Wat een pageturner. (:
7 jaar geledenSchitterend geschreven, echt waar! En het Nederlands elftal is gewoon... Slecht, haha.
1 decennium geledenik ben er heilig van overtuigt dat we van portugal met 2-0 of meer winnen en ik weet ook zeker dat duitsland wint, dus we gaan gewoon door
1 decennium geledenlove it
Ik volg deze story sinds vandaag en ik ben er echt helemaal weg van.Daco is zo lief
1 decennium geledenSnel verder!
Je staat weer in de top!
hmm jaa helaas dat we niet gewonnen hebben, maar als van Portugal met 3-0 of 2-0 winnen kunnen we nog door gaan.. 
1 decennium geleden