28: te veel gedachtes

Zonder iets te zeggen stapten we uit de auto en liepen we het huis in, de ongemakkelijkheid die ik 2 jaar geleden wilde voorkomen was er nu...
"ik ga douchen en naar bed, ik moet morgen vroeg op. De reservesleutel ligt in de bestekla voor als jullie morgen weggaan" zei ik en ik liep naar boven, al die tijd was er niks aan de hand en in een klap veranderde dat.
Onder de douche dacht ik aan te veel dingen, de zoen van twee jaar geleden, de bijna zoen van net, het briefje...
Met dat laatste in mijn hoofd liep ik terug naar mijn kamer, ik pakte het briefje en de blaadjes van de jongens en legde ze naast elkaar. Het handschrift klopte, maar van wie was het nou?
Met die vraag in mijn hoofd viel ik inslaap.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd ging ik meteen douchen, na het douchen keek ik in de spiegel. Ik schrok van mijn spiegelbeeld, de zwarte kringen onder mijn ogen tekende af tegen mijn lijkbleke huid, de grudge is er niks bij.
Dan maar wat consealer foundation en bronzer opdoen om er minder eng uit te zien. Ik deed mijn kleding aan en liep richting de trap, toen ik de deur hoorde dichtvallen. Ik liep de trap af en zag Gio binnenkomen met verse broodjes, "goedemorgen" zei ik "hey" antwoordde hij. "mag ik vandaag je auto lenen, om naar oma te gaan?" vroeg Gio, " ja natuurlijk, als je mij dalijk even via Starbucks afzet bij de repetitieruimte is het geen probleem" zei ik.
De rest van het ontbijt vervolgde we in stilte, tot Cat aangekleed en wel beneden kwam, "dat bed ligt heerlijk" meldde ze vrolijk terwijl ze een broodje pakte. "vandaag gaan we naar oma, maar wanneer ontmoeten we die vrienden van je?" vroeg ze met een wenkbrauw wiebel, "Gio heeft ze al even snel ontmoet gister, toen jij in diepe coma lag" zei ik.
Toen de broodjes op waren reden we via de Starbucks naar de repetitie, dit was de eerste keer sinds tijden dat ik de jongens niet tegen kwam bij het stoplicht.
Ik pakte mijn sporttas op en de koffie en stapte uit, "tot vanavond, die oma de groetjes van me" riep ik over mijn schouder en ze reden weg. 

"waar is je vriendje?" fluisterde een zwoele stem in mijn oor, "welke bedoel je?" beantwoorde ik de vraag met een vraag. "niet mij, want ik sta achter je en ik verlang naar iets" ging hij verder