[Chapter 04] Meeting the perfect inspiration.

Ik verfrommel het papier en gooi het richting de prullenbak. Een diepe zucht verlaat mijn lippen als ik zie dat de prullebak al zo vol zit, dat de laatst gegooide prop op de grond belandt. Ik draai me terug om naar het bureau en zie daar tot mijn schrik het laatste briefpapier liggen. Ik laat mijn hoofd op het bureau vallen en laat vervolgens wat gebrom van pijn over mijn lippen rollen. Ik sta met een ruk op en loop richting de deur. Ik ga gewoon eerst wat leuks doen, misschien dat ik dan vanavond een goede brief kan schrijven.

Met een geïrriteerde zucht laat ik mezelf op een van de kussens buiten vallen. Na drie keer bellen, kom ik erachter dat mijn vrienden allemaal al bezig zijn met iets. Voor de tweede keer vandaag spring ik overeind. Ik grijp mijn zonnebil en mijn fietssleutel en besluit gewoon richting het strand te fietsen. De enige plek waar ik rustig kan nadenken.

Ik loop de duinen over en zie tot mijn grote teleurstelling dat een grote groep al heel het strand heeft bezet. Er wordt Engels gesproken; buitenlanders dus.
Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk om mij heen. Ik baal er nog steeds van dat we geen bos in de buurt hebben, dus besluit ik maar het strand op te lopen. Onopvallend en snel loop ik met een lichte boog om de groep heen richting het water. Er is één voordeel en dat is dat het eb is.
Ik besluit door te lopen tot na de eerste paalhoofden en ga daar op een steen zitten. Ik sluit even mijn ogen, negeer het gelach van de buitenlanders en geniet van het geluid van de golven. Er is niets wat mij rustiger krijgt dan dit.
'Are you okay?' verstoort iemand al snel mijn gedachte. Zo voorspelbaar dat een van de buitenlanders me is gevolgt. Ik bedoel, welk meisje gaat er dan ook alleen naar het strand?
'Yeah, I'm fine', antwoord ik, terwijl ik omhoog kijk in een paar helder blauwe ogen.
'May I?' vraagt hij met een blik naar de steen naast me.
Ik wil gaan zeggen, dat ik dat liever niet heb, als hij voorzichtig zijn mondhoeken omhoog laat glijden, zodat er een onzekere, maar prachtige, glimlach tevoorschijn komt.
'Yeah, sure', antwoord ik uiteindelijk maar.
Hij gaat naast me zitten, waarna er een ongemakkelijke stilte volgt.
'So, are you here alone for a reason?' vraagt hij na een tijdje.
'Yeah, I wanted to clear my mind', reageer ik, met een ongewillige scherpe ondertoon. Er verschijnt meteen een onzekere twinkeling in zijn ogen.
'I'm sorry', zegt hij, terwijl hij op staat en weg wil lopen.
'No, I'm sorry. Please, stay?' vraag ik, terwijl ik hem bij zijn pols pak. Hij aarzelt even, maar gaat dan toch weer naast me zitten.
'I have to write a letter, but I have no idea what to write', leg ik uit. Zijn onzekere blik verdwijnt samen met een 'aha'.
'Alright, so tell me about it', reageert hij met een grijns.


[Ik weet dat dit stukje veelvoorkomend en afgezaagd is, maar
dat zal de laatste keer zijn..!]
[Reactie??]