Chaper 2
Na een paar uur ben je klaar met het schilderij en bekijk je het eind resultaat. Het is een meisje geworden dat op een kerkhof bij een graf staat. Op een gegeven moment wordt je geroepen. “ja wat is er?” “het eten is klaar” “okee ik kom eraan” Je zet je radio uit en gaat naar de keuken.
“wow dat ruikt lekker!” Andy haalt 2 pizza´s uit de oven en zet ze op tafel. “wie belde er vanmiddag?” “je vader belde om te vragen of het goed was als ze morgen langs kwamen en ik heb gezegd dat het geen probleem was.” “okee…” het lijkt erop of Andy nog wat wil zeggen, maar hij slikt zijn woorden weer in. Je let er verder niet op en eet verder van je pizza.
Wanneer jullie klaar zijn met eten, zet je de borden in de vaatwasser en ruim je de keuken op. Andy is ondertussen al weer naar boven vertrokken. Je zucht een keer en gaat op het aanrecht zitten. Je denkt terug aan het moment dat je Andy leerde kennen.
#FLASHBACK#
Je loopt door het park en gaat op een bankje zitten. Voor je zie je een groep jongens lopen, ze dragen allemaal zwarte leren kleding en een van de jongens heeft zelfs make-up op. Je zit ze een beetje te bekijken, als een van hen zich ineens omdraait en je recht aankijkt. Hij glimlacht en zegt wat tegen de jongen die naast hem staat. Ineens begint het keihard te regenen. Je gaat achterover zitten en doet je ogen dicht. Je hield er altijd van als het regende, dan voelde het altijd of je zorgen zo weg spoelde. Opeens houd de regen op. Je opent je ogen en ziet een van de jongens waar je net naar zat te kijken naast je staan met een paraplu. “hey.” “hoi” “waarom zit je hier in de regen?” “gewoon, omdat ik dat lekker vindt. Door de regen heb ik het gevoel dat alle zorgen zomaar weg spoelen.” De jongen komt naast je zitten, klapt de paraplu in en doet ook zijn ogen dicht. Na een tijdje zegt hij “je hebt gelijk. Het lijkt wel alsof alles zo wegspoelt.” Hij kijkt je aan en steekt zijn hand uit. “ik ben Andy.” Je schud zijn hand. “ik ben Taylor.” Jullie zitten nog een tijdje te praten, totdat Andy wordt geroepen. “ik moet gaan, zie ik je nog eens.” Je knikt “je kunt me altijd wel ergens hier in het park vinden.” “kan ik niet een keertje bij je thuis langskomen?” “dat heb je net gedaan.” Andy kijkt je verbaasd aan en nog geen 2 tellen valt zijn mond open. “je gaat toch niet menen dat je hier in het park woont?” je knikt. “wacht even. Ik ben zo terug.” Andy loopt snel in de richting waaruit hij net geroepen werd.
10 minuten later is hij weer terug. Met een glimlach komt hij naast je zitten. “vanaf nu woon je niet meer hier.” Je kijkt hem met grote ogen aan. “waar moet ik dan heen?” “uhm ik weet nog wel een huisje dat half leeg staat, de gene die daar woont, is toch niet zo vaak thuis. Ik heb net even overlegd en je kunt er meteen intrekken.” Je ogen worden nog groter. “omg echt?” Andy knikt. “okee is goed. Maar dan moet je me met 1 ding helpen.” “en dat is?” “je moet me helpen om mijn spullen uit mijn oude huis te halen. Dat gaat niet makkelijk worden, omdat ik daar niet echt welkom meer ben.” “dat gaat denk ik wel lukken. Ik denk dat de jongens ook wel willen helpen.” Je glimlacht en geeft Andy een knuffel.
Vanaf toen deelde jij samen met Andy een appartement.
“wow dat ruikt lekker!” Andy haalt 2 pizza´s uit de oven en zet ze op tafel. “wie belde er vanmiddag?” “je vader belde om te vragen of het goed was als ze morgen langs kwamen en ik heb gezegd dat het geen probleem was.” “okee…” het lijkt erop of Andy nog wat wil zeggen, maar hij slikt zijn woorden weer in. Je let er verder niet op en eet verder van je pizza.
Wanneer jullie klaar zijn met eten, zet je de borden in de vaatwasser en ruim je de keuken op. Andy is ondertussen al weer naar boven vertrokken. Je zucht een keer en gaat op het aanrecht zitten. Je denkt terug aan het moment dat je Andy leerde kennen.
#FLASHBACK#
Je loopt door het park en gaat op een bankje zitten. Voor je zie je een groep jongens lopen, ze dragen allemaal zwarte leren kleding en een van de jongens heeft zelfs make-up op. Je zit ze een beetje te bekijken, als een van hen zich ineens omdraait en je recht aankijkt. Hij glimlacht en zegt wat tegen de jongen die naast hem staat. Ineens begint het keihard te regenen. Je gaat achterover zitten en doet je ogen dicht. Je hield er altijd van als het regende, dan voelde het altijd of je zorgen zo weg spoelde. Opeens houd de regen op. Je opent je ogen en ziet een van de jongens waar je net naar zat te kijken naast je staan met een paraplu. “hey.” “hoi” “waarom zit je hier in de regen?” “gewoon, omdat ik dat lekker vindt. Door de regen heb ik het gevoel dat alle zorgen zomaar weg spoelen.” De jongen komt naast je zitten, klapt de paraplu in en doet ook zijn ogen dicht. Na een tijdje zegt hij “je hebt gelijk. Het lijkt wel alsof alles zo wegspoelt.” Hij kijkt je aan en steekt zijn hand uit. “ik ben Andy.” Je schud zijn hand. “ik ben Taylor.” Jullie zitten nog een tijdje te praten, totdat Andy wordt geroepen. “ik moet gaan, zie ik je nog eens.” Je knikt “je kunt me altijd wel ergens hier in het park vinden.” “kan ik niet een keertje bij je thuis langskomen?” “dat heb je net gedaan.” Andy kijkt je verbaasd aan en nog geen 2 tellen valt zijn mond open. “je gaat toch niet menen dat je hier in het park woont?” je knikt. “wacht even. Ik ben zo terug.” Andy loopt snel in de richting waaruit hij net geroepen werd.
10 minuten later is hij weer terug. Met een glimlach komt hij naast je zitten. “vanaf nu woon je niet meer hier.” Je kijkt hem met grote ogen aan. “waar moet ik dan heen?” “uhm ik weet nog wel een huisje dat half leeg staat, de gene die daar woont, is toch niet zo vaak thuis. Ik heb net even overlegd en je kunt er meteen intrekken.” Je ogen worden nog groter. “omg echt?” Andy knikt. “okee is goed. Maar dan moet je me met 1 ding helpen.” “en dat is?” “je moet me helpen om mijn spullen uit mijn oude huis te halen. Dat gaat niet makkelijk worden, omdat ik daar niet echt welkom meer ben.” “dat gaat denk ik wel lukken. Ik denk dat de jongens ook wel willen helpen.” Je glimlacht en geeft Andy een knuffel.
Vanaf toen deelde jij samen met Andy een appartement.
Er zijn nog geen reacties.