Capter 7 || It's crystal clear to me

Met een brede glimlach liep Gus naar het model dat hij zo zou gaan fotografen. Beleefd stak hij zijn hand uit en stelde zich voor.
Het meisje, dat blijkbaar Leanne heette, glimlachte verlegen naar hem. Haar grote bruine ogen staarde hem aan vanonder haar lange wimpers.
Dat ze een prachtige meid was kon hij niet ontkennen.
Ergens ver in zijn achterhoofd verscheen Kate.
Gelijk was zijn glimlach verdwenen.
Een koude rilling liep over zijn rug, snel draaide hij zich weg van de bloedschone Leanne en probeerde het beeld van Kate uit zijn hoofd te krijgen.
Ze ging niet weg.
Wat was hij dan ook aan het doen? Schuld overviel hem. Wat had hij gedacht dat hij over de dood van Kate heen was?
Wat had hij gedacht?
Hij was er nog lang niet overheen, ze was nooit uit zijn hoofd verdwenen.
Hij probeerde het zo hard, hij deed zo zijn best om Kate uit zijn leven te verbannen. Hij probeerde zo hard om niet aan haar te denken.
De laatste tijd was dat aardig gelukt.
De enige keren dat hij nog aan haar dacht waren de mooie momenten. De moment die hij zich graag wou herinneren. Haar mooie lach, haar mooie ogen.
Hij moest spontaal glimlachen als hij aan haar perfecte gezichtje dacht. Haar mooie lieve gezichtje.
Altijd als hij tegen haar zei dat ze prachtig was gaf ze hem een stomp tegen zijn arm en zei dat het niet waar was.
Wist ze maar hoe prachtig hij haar vond, wist ze maar hoe graag hij haar in zijn armen wou nemen en haar nooit meer los wou laten.
Wist ze maar dat hij wou dat zij later zijn vrouw zou worden, de moeder van zijn kinderen.
Een spottend lachje gleed over zijn lippen, hij moest echt ophouden met over haar te fantaseren. Ze was er niet meer en ze zou ook niet meer terug komen.
Hij moest verder gaan met zijn leven, zich openstellen voor nieuwe dingen, voor nieuwe mensen.

‘Hey.’ Verschrikt draaide Gus zich om, Leanne stond achter hem. ‘Ik vroeg me af of je misschien wat mee wou drinken.’
De verlegenheid van zonet was spontaan verdwenen.
Het beeld Kate verscheen weer. Snel schudde hij haar weg en schonk Leanne een charmante glimlach, ‘Natuurlijk.’

Vermoeid liet hij zich op de zwarte, oude bank vallen. Wat had hij gedaan? Waarom? Hoe had hij het in zijn hoofd gehaald haar te kussen? Meteen nadat het was gebeurd had hij er spijt van. Overladen met schuldgevoelens pakte hij de kat op die miauwend om zijn aandacht vroeg.

Nieuwsgierig kwam het kleine katje onze kant op geslopen, zijn grote, groene ogen staarden ons aan terwijl hij steeds een beetje dichterbij kwam.
‘Is dat geen schatje?’ Kate keek me vragend aan. Ik beantwoordde haar met een glimlach en aaide het beestje over zijn hoofdje.
Kate keek vol liefde naar de kitten en pakte hem voorzichtig op. Gelijk kroop hij in haar nek en begon haar oor te likken.
‘Geloof ik vind hij jou wel lief.’
Ze knikte enthousiast, ‘Ik wil deze.’ Ze zette het katje weer neer sloeg haar armen om mij heen. ‘Het beste verjaardagscadeau ooit!’
‘Gelukkig ben je er blij mee.’

Langzaam liet hij zijn hand over de vacht van de kat glijden en keek hoe het beestje vol genot lag te spinnen. Was het leven maar net zo makkelijk als dat van een kat. Dan zou je geen zorgen hebben, kon je de hele dag slapen en je laten vertroetelen.
Een paar jaar geleden had Gus de kat als verjaardagcadeau aan Kate gegeven. Nadat ze overleden was had hij de kat maar in huis genomen. De eerste weken kon hij het beestje niet aankijken of hij barstte al in tranen uit. Nu zag hij Sampson, zo had Kate hem genoemd, als een vriend en als het voelde alsof de kat een deel van Kate was.
Maar ook al gaf het beestje hem veel troost, hij kon nooit alle pijn en al het verdriet wegnemen dat Gus nog steeds met zich meedroeg.