|| O53
||The Lost Lands
||Draco||
Het eerste wat ik weer bewust mee kreeg was de ellendige hoofdpijn. Waarschijnlijk zat er een buil zo groot als een ei achter op mijn hoofd maar ik durfde me niet te bewegen om erachter te komen. Ik voelde dat ik stond, al was het niet op eigen kracht. Ze hadden me met zware ketenen vastgezet aan een pilaar en ik hing een beetje slapjes tegen het koude ijzer aan.
Toen ik mijn ogen opende en opkeek zag ik dat ik in een kleine vertrek stond als eerst. Het was er geheel rond en zo te zien waren er geen deuren of ramen. Langs de zijkant stonden nog een paar van het soort pilaren waaraan ik vast stond en deze leken het plafond te verstevigen. Dit zag ik allemaal in een oogopslag want eigenlijk werd mijn aandacht daarna direct naar het midden van de kamer gezogen.
Ik had wel eens offertafels gezien, runen was ik aardig bekend mee en ook een priester was niet ongewoon, dus dat joeg me geen angst aan. Het feit dat Winter echter op de stenen tafel lag maakte dit tafereel zo angstaanjagend. Ze lag op haar rug, met haar ogen gesloten en vertoonde geen enkel teken van leven. Achter de tafel stond Nathan, zijn ogen strak op mij gericht en met een moordlustige, ietwat krankzinnige blik in zijn ogen. 'Jij had dood moeten zijn.' Beet hij me toe. 'Jij had mijn plannen niet mogen dwarsbomen.' Vervolgde hij terwijl hij een stap opzij deed om de priester door te laten. Zijn hand verdween in zijn jasje en toverde een scherp uitziend mes tevoorschijn. 'Maar je bent hier. Hebt alles verpest.' Met een langzame tred liep hij om Winter heen en nam met zijn rug in mijn richting plaats tegenover de priester, Winter tussen hen in. Met een knikje van zijn hoofd begon de priester een rare reeks zinnen op te zeggen. In eerste instantie leek het alsof hij maar wat stond te brabbelen maar al snel vormden zijn woorden een verdovend web van ingewikkelde woordenstromen. 'En omdat ik niet krijg wat ik wilde, krijg jij dat ook niet.' Voegde hij er nog aan toe alvorens zich voorover te buigen, het mes op de linker arm van Winter te drukken en een bloederige streep te trekken van haar bovenarm naar haar pols.
Ik schreeuwde zo hard dat mijn keel opslag pijn deed, maar het geluid leek niet heel ver te komen, alsof er een demper in mijn keel zat. Er werd door geen van de twee mannen op gereageerd en ondertussen stond de priester met zijn ogen gesloten en armen gespreid heen en weer te wiegen boven het lichaam van Winter. Ik rilde bij het zien van de gestage stroompjes bloed die zich losmaakten uit de snee en zich een weg over haar huid baanden. Nathan keek er even gefascineerd naar alvorens door te gaan naar haar andere arm. Het maakte me uitzinnig van woede en ik rukte aan de ketenen, zonder succes.
En zo ging het door. Er kwamen steeds meer sneden bij. Na haar armen kwamen haar beide benen, van boven naar benden, op haar borst kwam een vreemd patroon terecht wat ik herkende van het patroon dat op de grond rond de tafel was getekend. Toen dat patroon klaar was moest Nathan de wonden op haar armen weer openhalen want ze bleek uit zichzelf te helen, waarna hij sneller begon te werken. Tegen de tijd dat hij aan haar gezicht begon was ik uitgeput van het schreeuwen en worstelen om vrij te komen. Daarom bleef ik enkel slapjes in mijn ketenen hangen en keek toe hoe hij haar wangen, voorhoofd en hals verminkte.
De priester was met elke beweging van het mes sneller gaan brabbelen en zijn stem dreunde in mijn hoofd, leek een verlammende werking te hebben. Net toen ik dacht dat mijn hoofd uit elkaar zou klappen van die stem opende de man zijn ogen zo wijd dat het een wonder was dat ze er niet uitvielen. Het mes kletterde op de grond, wierp een hoge klank door de kamer. De priester kermde zijn laatste woord en zakte toen op de grond. De stilte die viel was verontrustend.
Toen ik mijn ogen opende en opkeek zag ik dat ik in een kleine vertrek stond als eerst. Het was er geheel rond en zo te zien waren er geen deuren of ramen. Langs de zijkant stonden nog een paar van het soort pilaren waaraan ik vast stond en deze leken het plafond te verstevigen. Dit zag ik allemaal in een oogopslag want eigenlijk werd mijn aandacht daarna direct naar het midden van de kamer gezogen.
Ik had wel eens offertafels gezien, runen was ik aardig bekend mee en ook een priester was niet ongewoon, dus dat joeg me geen angst aan. Het feit dat Winter echter op de stenen tafel lag maakte dit tafereel zo angstaanjagend. Ze lag op haar rug, met haar ogen gesloten en vertoonde geen enkel teken van leven. Achter de tafel stond Nathan, zijn ogen strak op mij gericht en met een moordlustige, ietwat krankzinnige blik in zijn ogen. 'Jij had dood moeten zijn.' Beet hij me toe. 'Jij had mijn plannen niet mogen dwarsbomen.' Vervolgde hij terwijl hij een stap opzij deed om de priester door te laten. Zijn hand verdween in zijn jasje en toverde een scherp uitziend mes tevoorschijn. 'Maar je bent hier. Hebt alles verpest.' Met een langzame tred liep hij om Winter heen en nam met zijn rug in mijn richting plaats tegenover de priester, Winter tussen hen in. Met een knikje van zijn hoofd begon de priester een rare reeks zinnen op te zeggen. In eerste instantie leek het alsof hij maar wat stond te brabbelen maar al snel vormden zijn woorden een verdovend web van ingewikkelde woordenstromen. 'En omdat ik niet krijg wat ik wilde, krijg jij dat ook niet.' Voegde hij er nog aan toe alvorens zich voorover te buigen, het mes op de linker arm van Winter te drukken en een bloederige streep te trekken van haar bovenarm naar haar pols.
Ik schreeuwde zo hard dat mijn keel opslag pijn deed, maar het geluid leek niet heel ver te komen, alsof er een demper in mijn keel zat. Er werd door geen van de twee mannen op gereageerd en ondertussen stond de priester met zijn ogen gesloten en armen gespreid heen en weer te wiegen boven het lichaam van Winter. Ik rilde bij het zien van de gestage stroompjes bloed die zich losmaakten uit de snee en zich een weg over haar huid baanden. Nathan keek er even gefascineerd naar alvorens door te gaan naar haar andere arm. Het maakte me uitzinnig van woede en ik rukte aan de ketenen, zonder succes.
En zo ging het door. Er kwamen steeds meer sneden bij. Na haar armen kwamen haar beide benen, van boven naar benden, op haar borst kwam een vreemd patroon terecht wat ik herkende van het patroon dat op de grond rond de tafel was getekend. Toen dat patroon klaar was moest Nathan de wonden op haar armen weer openhalen want ze bleek uit zichzelf te helen, waarna hij sneller begon te werken. Tegen de tijd dat hij aan haar gezicht begon was ik uitgeput van het schreeuwen en worstelen om vrij te komen. Daarom bleef ik enkel slapjes in mijn ketenen hangen en keek toe hoe hij haar wangen, voorhoofd en hals verminkte.
De priester was met elke beweging van het mes sneller gaan brabbelen en zijn stem dreunde in mijn hoofd, leek een verlammende werking te hebben. Net toen ik dacht dat mijn hoofd uit elkaar zou klappen van die stem opende de man zijn ogen zo wijd dat het een wonder was dat ze er niet uitvielen. Het mes kletterde op de grond, wierp een hoge klank door de kamer. De priester kermde zijn laatste woord en zakte toen op de grond. De stilte die viel was verontrustend.
En nu ben ik een heel weekend weg ;o Dus pas maandag weer nieuw. Mijn nieuwe verhaal Sunset in Paradise || The HungerGames is nu ook officieel begonnen maar valt volgens mij tegen ofzo.. Maar als het je wat lijkt dan merk ik dat graag en dan moet je maar laten weten of het wel of niet goed is
Reageer (15)
Verder!!!!!!!!!
1 decennium geledenOmgomgomg ik moet weten hoe het verder gaat!! Zo spannend
1 decennium geledensnel verder
1 decennium geleden-xx-
is die priester dood ofzo?
1 decennium geledenAls ik draco was zal ik het eerste wat ik zou doen :
1 decennium geledenNaar jou toe gaan vragen of je met me wil trouwen in ruil voor heel veel stukjes .
Nathan vermoorden met ava kadavra-spreuk .
En inspiratie putten uit jou voor mijn verhaal.