--41--

Tom.
Machteloos keek ik hoe Maud uit mijn gezichtsveld verdween. Ik was als versteend, en bewoog me niet. Ik voelde de wanhoop, woede, liefde en verdriet. En dat allemaalomdat Maud me in de steek liet. Tenminste, zo voelde het. Ik trok haar portret uit mijn schetsblok en verfrommelde het tot een prop. Toen smeet ik het zover mogelijk van me vandaan. Maud. Die naam herrinnerde me aan vroegere gebeurtenissen.
Waarom moest dit mij mou weer geberuren? Ik snapte er niets van. Bestond Karma en kreeg ik nu mijn verdiende loon omdat ik vroeger verscheidene kinderen had gepest, of bestond god en werd ik gestrafd voor al mijn zonden? Die uitkomsten leken me onwaarschijnlijk. Anders was me al veel eerder iets overkomen. Ik was verward. Allerlei gedachtes kwamen in mij op. De chaostheorie, het Atheïsme, geloof in mezelf en het leven. Eigenlijk snapte ik het verband daar tussen niet eens.

Samira.
Ik keek naar het dak van de tent. Er lagen een aantal grassprietjes op. Dat kwam vast door het broertje van Maud. Soms was er een schaduw van een wolk of een vogel, dan was het even cool in de tent. Anders verbrandde je bijna van de hitte.
Ik nam de moeite om mijn hoofd om te draaien en naar de mini-thermometer te staren. Bijna 30 graden. Ik haalde mijn arm achter mijn hoofd vandaan en veegde het zweet van mijn voorhoofd. Ik was wel gek om hier de hele avond te blijven, dus ik sprong op en begaf me naar het toiletgebouw. Daar waren altijd wel mensen. Moedeloos slenterde ik over het hobbelige paadje. Met beide handen in mijn broekzakken. Moeders kookten of wasten af. Vaders zochten hun kinderen. En kinderen schreeuwden dat ze niet meewilden en bleven klieren.
Ik lette er niet echt op.
'Eey, Sam! Hoe is ie?'
Ik draaide me om. Karin. Omdat ik geen zin had om mijn mond open te doen, haalde ik maar mijn schouders op.
'Dus?'
O, Kiki was er ook nog.
'Muah',zei ik.'Jullie?'
'Met mij gaat het goed hoor', zei Kiki.
'Met mij ook', zei Karin, 'Het is fijn als Tom er niet is. Hij speelt vaak de baas over me. Wat ik wel en niet moet doen, weet je wel. Eigenlijk vind ik mijn broer niet echt aardig'.
Ik vind jou ook niet aardig, wilde ik zeggen, maar ik wist alleen maar een 'Oh' uit te brengen. Eigenlijk intresseerde me het niet zo erg.
'Waar is Maud?'
Die vraag kwam heelonverwachts en ik schrok licht.
'Ehh, geen idee. Niet bij jullie?' Stamelde ik.
'Maybe bij Tom?' suggereerde Kiki.
'In de caravan dus?'
'Nee. Tom was weggelopen en Maud ging hem achterna'.
'Oh. Okee. Waar gingen ze heen?' vroeg ik nieuwschierig.
Ik had al een plaatje in mijn hoofd gevormd. Boze Maud achter Tom aan met een ander meisje. Ik grinnikte.
'No idea', antwoordde Karin.
Omdat ik Karin vooral, maar Kiki ook niet mocht, zei ik gedag en slenterde weer terug naar de tent. De vader van Maud kwam me al tegemoet.
'Heb je Maud al gezien?' vroeg hij.
Ik schudde van nee.
'Kiki en Karin, twee vriendinnen van Maud, zeiden dat ze naar Tom was. Die kent u toch wel?'
Het gezicht van Maud's vader zag ik verkleuren. Van normaal tot rood, van rood tot uiterst bleek.
'Waar is de tent van die jongen?'