Page 3
“Ohnee, zeg alsjelieft niet dat ik, dat jij… dat jij mij gekust hebt en ik jou geslagen heb en zeg nu alsjeblieft niet dat je Nicholas Jonas bent.” Ik zak met m’n hoofd op Mijn tafeltje. Het was niet erg dat Hij Nicholas Jonas was. Het was erg dat hij zowat mijn idool van de Musical was. Even uitleggen voor de Nietvolgenden onder ons.
Hij, Nicholas is de ster van Broadway én West end hier in Londen. Hij was sinds enkele jaren geleden van tienerpopsensatie (fel becritiseerd door de muziekrecensenten) uitgegroeid naar een felbekroonde musicalster (en nu hielden diezelfde muziekrecensenten van hem, phu). Ok, ik ben fan, en even voor de duidelijkheid, geen gillende, overgeobsedeerde (daar ben ik veel te timide voor) ik hou gewoon van de manier waarop hij in zijn musicals staat.
Ik voel zijn warme hand op mijn arm en schud hem er meteen af. “Ik kan niet geloven dat ik je heb geslagen”. Ik til voorzichtig m’n hoofd op en zie hem lichtelijk geamuseerd terug kijken. “Ik zou me moeten verontschuldigen, ik heb je immers gekust. In een niet al te nuchtere staat, maar maak je geen zorgen, je vriendje heeft ervoor gezorgd dat ik het niet snel zal vergeten.” En dan, godallemachtig, dat had ik nog niet opgemerkt, wijst hij naar zijn blauw-paarse oog. Ik sla mijn handen voor mijn mond, “O, god nee, sorry, sorry,…het is niet mijn vriendje trouwens” dat moest pijn doen. Remus zag ik het nog niet zo snel doen, het moest Marcus geweest zijn. “Vergeet het maar, het was totaal mijn eigen schuld, ik had je niet moeten kussen, je wou het niet, ok het lijkt een stomme verklaring, maar ik dacht dat je totaal doorhad wie ik was en dat ik dus wel…” nu word ik boos. “Ahzo, dus meneer de superster denkt, ik ben bekend, dus ik kan zomaar ieder meisje binnendoen omdat Ik Meneer Superster ben en zomaar een meisje haar droom van een eerste kus door veroorzaakt door echte liefde kapotmaakt”.
Ja ok, ik beken, ik wens, droom dat mijn eerste kus door liefde ontstaat, niet van een zatte vent, die dacht dat hij alles mag en alles kan. “Sorry, nee, zo bedoelde ik het niet”. Niet? Hij voelt zich duidelijk schuldig, ok, laten we zien wat hij nu gaat doen. “Laten we opnieuw beginnen, ok?” zei Nicholas. “ehm, ok” denk ik, ach, we zullen wel zien en zeg nu zelf, je zit niet iedere dag met hém op café. Trouwens, Remus had misschien wel gelijk, dat ik mijn kussen niet in mijn boeken moet zoeken.
“Lietje, hier je koffie” komt Meg ertussen. Net wanneer ik mijn geldbuideltje wil nemen, is Nicholas me voor. “Ik betaal wel” zegt hij tegen Meg. “Dat is dan 3.95 pond alstublieft” Nicholas betaald, Meg gaat terug achter haar toog staan.
Dan maar stoppen of toch doorgaan?
Reageer (1)
please ga door ik vindt het een heel goed verhaal
1 decennium geleden