~11~ Hannah

Dansend op de muziek liep ik naar de keuken, om wat eten voor mezelf te maken.
Sinds ik op mezelf woonde, was het leven veel makkelijker geworden.
Mijn beste vriend Ryan kwam vaak langs, en mijn ouders lieten me met rust.
Ryan, toen ik alleen maar aan zijn naam dacht, veranderde mijn grijns in een gelukkige glimlach. Ryan met zijn leuke en lieve lach. Zijn haar dat altijd goed zit, en zijn gitaar die hij overal mee naartoe neemt.
Sommige mensen vonden dat raar, maar ik vond het prachtig dat hij zoveel om zijn hobby gaf.
"Bijna net zoveel als dat ik om jou geef" Had hij een keertje tegen me gezegd. Ik had natuurlijk blozend naar mijn schoenen gekeken, om daarna over te gaan op een ander onderwerp.
Hij had alleen maar geglimlacht en daarna doorgelopen naar de ijskraam, waar we en ijsje gingen halen.

Struikelend liep ik door mijn huisje, toen ik even niet oplette. Het leek zo makkelijk, verliefd zijn. Maar dat was het absoluut niet.
En zeker niet op je beste vriend.
Je ziet hem vaak, en je maakt grappen die eigenlijk heel dicht bij je eigen gevoelens liggen. Je moet uitkijken met wat je zegt, en kan je nooit hélemaal laten gaan.
Altijd moest je op je tenen lopen.
Maar Ryan, hij had het niet door. Hij maakte het me zo moeilijk.
Elke ontmoeting had hij weer iets anders om mijn aandacht naar hem toe te trekken.
Hij had een keer een rode roos voor me gekocht, omdat hij wist dat ik die heel mooi vond. Hij had een keer een T-shirt aan, die ik hem als cadeau had gegeven.
Hij deed het zo makkelijk. Ik raakte elke keer in de ban van hem.
Gelukkig wist hij dat niet. Dat zou echt beschamend zijn.
We konden niet gelukkig worden samen. Punt één; hij vond mij niet leuk. Punt twee; ik had al zoveel verhalen gehoord over vrienden die een relatie kregen, en later enorm spijt hadden. Hun vriendschap ging eraan. En dat was iets dat ik zeker niet wilde.

Een gluidje afkomstig van mijn mobiel, liet me opschrikken en over de bank vallen.
Kreunend pakte ik het kleine monster op, en drukte het toestel geïrriteerd tegen mijn oorschelp. Wie de hack belde op dit tijdstip.
'Met Hannah' Probeerde ik toch nog een beetje enthousiast over te komen.
'Hannah? Ryan hierzo' Stamelde hij. Waar had hij last van?
'I-Ik wil je iets vragen, maar eigenlijk ook niet. Ik bedoel ik wil het echt zeggen, maar ik kan het niet. Wi-Wil je de televisie aanzetten? En kijken op X-Factor?'
Ik fronste mijn wenkbrauwen maar haalde toen mijn schouders op.
'Is goed' Zei ik en ik liep naar de woonkamer.
Met mijn mobiel tussen mijn schouder en mijn oor, reikte ik naar de afsandsbediening. Ik knipte het oude beeldscherm aan, en zate naar de zender.

Ondertussen was het duidelijk dat Ryan opgehangen had. Ik rolde met mijn ogen. Mannen!
Mijn mond viel bijna open toen ik mijn beste vriend zag zitten met zijn gitaar. Hij vertelde een heel verhaal over dat hij verliefd was op een meisje, maar het niet durfde te vertellen.
Een steek ging recht door mijn hart, hij was verliefd op een ander. Was het zo duidelijk? Had hij door gehad dat ik als een blok voor hem gevallen was.
Hij liet me dit vast zien, omdat hij me niet recht in mijn gezicht wou kwetsen. Nou, mission failed!
Ryan zong een prachtig lied, en het ontroerde me meer dan ooit. Ik had zijn stem altijd al mooi gevonden, maar dit lied raakte je gewoon.
Een korte klop liet me van het beeld afstappen. Ryan's auditie was allang voorbij, maar ik staarde al die tijd doelloos voor me uit. Hoe moest het nu verder?

Ik deed de deur open, en mijn mond viel open. Mijn beste vriend stond er in pak voor me, zonder zijn gitaar! Dat had ik nog nooit meegemaakt.
'Hannah, dat verhaal ging over jou!' Zei hij alleen maar. Woorden waren niet nodig.
Voordat ik ook maar de kans had gekregen om een reactie te geven, plakte zijn lippen al passievol op de mijne.