Little Star 5

‘Neen, ik wil het niet zien!’ Tegenstribbelend klauw ik mijn nagels in het bankstel die de beste oplossing blijkt te zijn en trekt Drew aan mijn voeten die inmiddels schoenvrij geworden zijn. Ze laat niet los, wat ik ook niet van plan ben. ‘Star, werk nu eens mee.’ Zuchtend kijkt ze mij aan en laat ze mijn voeten los en val ik daarna met een klap op de grond. Een kreun verlaat mijn mond en wrijf pijnlijk over mijn hoofd heen doordat ik met mijn hoofd op de grond viel. Drew pakt mijn handen beet en tilt me in een fractie van een seconde op om mij daarna mee te sleuren naar de keukentafel. Met een gretige duw val ik op de keukenstoel en klapt ze de laptop open om daarna turend filmpjes te zoeken. Ik knijp mijn ogen dicht en voel hoe ik begin te trillen, trillen van angst en woede. Duidelijk genoeg heb ik gezegd dat ik geen filmpjes van Harry en Louis wil zien, toch is ze zo eigenwijs en gaat ze mij nu filmpjes laten zien. Ze wil aantonen dat ze wel een hart hebben en dat ze verandert zijn. Dan moet ze duizenden filmpjes laten zien, want mij maak je niet meer wijs dat ze verandert zijn en dat ze immers een goed hart hebben gekregen. Misschien hebben ze wel een hart, maar dan wel een hart van steen. Ik hoor hoe er luid lachend gepraat word en vreemde stemmen in mijn oren galmen. ‘Star, kijk nu maar!’ De stem van Drew galmt erdoor heen en hou stevig vol dat ik niet ga kijken naar de stomme filmpjes die Drew opgezet heeft. Mijn nekhaartjes gaan rechtovereind staan als ik de stem van Louis hoor die ik duidelijk erboven uit hoor steken. Zijn lach is nog precies hetzelfde en houd mij stevig vast aan de witte glazen tafelrand. Trillend zit ik op de stoel en knijp ik mijn ogen harder dicht en beweeg ik mijn handen soepel naar mijn oren toe die ik ruw bedek met mijn handen. ‘Laat het stoppen,’ fluister ik piepend en krimp in elkaar. Beelden flitsen voorbij en zie de gebeurtenissen van vroeger weer helder voor mijn ogen verschijnen.

Snel pak ik mijn jasje die op de kapstok hangt en doe hem snel aan. De roze knoopjes van de jas doe ik niet dicht ook al weet ik dat het van mijn moeder moet – ik kan ziek worden. Ik trippel op mijn kleine voetjes over de vloer heen en hoor gelach mijn oren vullen. ‘Doe mij niks aan,’ Het gelach blijft doorgaan en ik duik in elkaar tussen de jassen die aan de kapstokken hangen. Stevig word ik ruw vastgepakt bij mijn roze jasje en hijst hij mij zo tussen de jassen vandaan. Traantjes vullen mijn ogen en zie hoe Harry mij met een gemene grijns aankijkt en zijn donkere groene oogjes woede uitstralen. Het is vandaag mijn verjaardag en ben 5-jaartjes jong geworden. Ik moest trakteren en deelde cakejes uit die mijn moeder zelf gemaakt had. Met volle vreugde deelde ik ze uit maar de cakejes die ik aan Louis en Harry had gegeven hebben ze op de grond gegooid. Ze begonnen erop te springen en de juffrouw had niks door. Wild trekt Harry aan mijn rode haartjes en rolt er een piep geluid over mijn lippen. ‘Vuurtorentje, je hoort hier niet thuis,’ sist hij gruwelijk hard naar mij en duwt me tegen de kapstokken aan die steken in mijn tedere rugje. Altijd duwen ze mij ergens tegen aan en daarvan is mijn rugje blauw geworden. Hij laat mij los en duwt me nog één keer hard om daarna met een grijns op zijn gezichtje weg te lopen.