Deel 1

"Waar komt muziek eigenlijk vandaan, opa?" vroeg een jongen aan zijn grootvader. 'Hoe zijn tonen en melodieën ooit zijn ontstaan?' 'Ik zou het niet weten, mijn jongen', sprak opa. 'En er is niemand die dat weet. Mensen maken nu eenmaal muziek en hoe dat komt, is een groot raadsel. Grote mensen spelen hun grote mensenmuziek en kinderen zingen hun kinderliedjes. Muziek ís er gewoon.' 'Kijk naar de natuur', ging grootvader verder. 'Het ruisen van de wind in de bomen of het klotsen van rivierwater, is dat geen schitterende muziek?! Het gekwaak van kikkers en het gefluit van vogels, zijn dat geen prachtige liedjes? In de natuur wordt elke dag nieuwe muziek geboren. Deze reis eindigt nooit. Ik ken een bijzonder verhaal over de reis van een melodie. Misschien kan dat je vraag een beetje beantwoorden.' En grootvader begon te vertellen. 'In het Russische dorpje Moskou woonde eens een muzikant die Remco heette. Toen hij nog een kleine jongen was, had hij van zijn vader een klarinet gekregen. Na enkele muzieklessen van vader kon Remco al aardig geluid uit zijn toeter krijgen. Toen hij wat ouder werd, ging Remco in de leer bij Diego, een beroepsmuzikant uit Berditsjev. Van Diego leerde hij alle kneepjes van het muzikantenvak: hoe je een mooie klank maakt en versieringen het beste speelt. Maar hij leerde ook dat een melodie pas echt goed klinkt, als je je hele hart erin legt. Op een dag was Remco de beste muzikant in Moskou geworden. Hij kon zijn klarinet laten huilen en lachen, laten zingen en dansen. Om die reden was Remco een graag geziene gast op bruiloften, partijen en dorpsfeesten. Zijn enige zwakke punt was dat hij geen nieuwe melodieën kon bedenken, daarvoor moest hij telkens naar andere muzikanten toe. Maar Remco wist inmiddels al heel wat melodieën uit zijn hoofd, zodat hij haast nooit muziek tekort kwam. Toch kende Remco op zeker moment een groot gebrek: er waren geen feesten meer in Moskou om als muzikant geld mee te verdienen. Op den duur had hij geen rooie cent meer op zak. Hoera! Eindelijk werd in het dorp weer eens een bruiloft aangekondigd. De oudste dochter van de familie Katz zou gaan trouwen en de Katzen behoorden tot de rijkste en chicste mensen van Moskou. Voor Remco kwam dit bericht als een geschenk uit de hemel. Zonder twijfel zou hij op het feest mogen spelen en de bruid aan het lachen en huilen krijgen met zijn meeslepende muziek. Remco schrok zich echter een hoedje, toen hij hoorde dat de familie Katz niet hém, maar zijn leermeester Diego uit Berditsjev wilde vragen om te spelen. Wat was er aan de hand? Er zouden enkele familieleden op de bruiloft komen die aan alles zeer hoge eisen stelden, ook aan de muziek. Daarom moest Diego speciaal voor deze gelegenheid een nieuwe melodie bedenken. 'Ik kan onze gasten toch geen oude koek voorzetten?!', had vader Katz gezegd. Nieuwe muziek bedenken was voor Diego een fluitje van een cent. Maar Remco had pech, want hij kon geen nieuwe liederen op bestelling leveren. De rijke bruiloft zou aan zijn neus voorbij gaan. Iedereen in het dorp was het erover eens: eigenlijk zou die arme Remco moeten spelen op het trouwfeest. Hij kon immers spelen als de beste en anders zou hij moeten gaan logeren bij Tante Armoede en bedelend langs de deuren moeten trekken. De dorpsoudsten besloten daarop te gaan praten met de familie Katz. Na lang overleg ging het feest ook voor Remco door, hij mocht alsnog spelen op bruiloft. Maar op voorwaarde dat hij eerst nieuwe muziek ging halen bij Diego, zijn leermeester uit Berditsjev. Dat betekende twee dagen reizen per koets, een nieuwe melodie leren en daarna snel terugkeren naar Moskou. De familie Katz zou alles betalen. Hoe luidt het gezegde ook alweer? Toen Remco aankwam in Berditsjev, bleek de vogel die hij zocht helaas gevlogen. Diego was op reis gegaan en zou voorlopig niet terugkeren. Wat moest Remco nu? Wachten op de thuiskomst van zijn leermeester? Daarvoor had hij geen tijd. Over twee dagen begon de bruiloft en de terugreis zou hem zeker een dag kosten. Remco ging op de stoep zitten met zijn handen in het haar. Was dit het eind van het liedje, ook al was het nog niet eens begonnen? Nee, gelukkig niet! Plotseling spitste Remco zijn oren, want in de verte hoorde hij muziek. Een vrolijke melodie kwam langzaam dichterbij. Aan het einde van de straat zag hij ineens een meisje dansen, begeleid door twee muzikanten die viool en klarinet speelden. Het meisje had kleurige linten in het haar die dwarrelden in de wind. Ze danste met een tamboerijn in de hand en zong bij elke deur haar lied. Remco zag hoe de mensen het meisje wat geld toewierpen. Hij luisterde aandachtig naar haar lied dat hij niet eerder had gehoord. 'Die lacht en weent tegelijk. Het is verdriet om op te dansen en geluk om bij te huilen. Precies wat ik nodig heb!', riep Remco uit.