002.

Ik was blijven zitten om het vliegtuig te zien vertrekken en ook al was hij dan eindelijk echt vertrokken, ik besefte het me nog steeds niet. Of misschien besefte ik het wel, maar wilde ik het me gewoon niet realiseren. Wilde ik er niet aan denken dat Niall weg was. Weg van mij, weg van Nederland. Dat ik zijn heerlijke Ierse accent niet meer zou horen voor weken, maanden, misschien wel jaren. Die gedachtes kon ik gewoon niet aan. Ik wilde zo graag dat hij nog hier was, dat ik nog in zijn armen kon staan. Ik staarde een beetje naar buiten, denkend aan al onze momenten samen. Aan de dag dat we elkaar ontmoetten.

14 februari 2010
Mijn vriendin had me overgehaald om naar het Valentijnsbal te gaan. Zonder vriendje, maar toch had ik beloofd te komen. Ik had niet heel erg me best gedaan op mijn outfit, dus ik ging naar het bal met een witte spijkerbroek, gympen en een schattig shirtje met bloemetjes erop, waarvan je de uiteindes aan de voorkant aan elkaar kon knopen. Ik stapte op mijn scooter en legde de extra helm voor mijn vriendin tussen mijn benen. Mijn vriendin woonde drie straten verder, dus ik was er al snel. ‘Hee Brooke.’ Begroette ik haar. Ze begroette me terug en we stapte op. Zij had wel een date, zij had altijd wel iemand. Ze was één van de knapste meisjes van school. Dat was ze altijd al geweest, op de kleuterschool, op de basisschool en nu ook op de middelbare school. En ondanks dat ze zo mooi en populair was, had ze me nooit laten vallen. Waar ik erg blij mee was, omdat ik niet heel veel vriendinnen had. Ik was meer dat type, dat liever met jongens omging, omdat je dan niet over elk klein dingetje een ruzie hoeft te maken. Tuurlijk kon je niet met ze over mode praten, maar dat maakte me niet uit. Want mode maakte me niks uit. Ik had het liefst altijd comfortabele kleding aan. Toen we aan kwamen op het bal, waren er al best veel mensen. Brooke deed haar jas in haar kluisje en ik volgde het voorbeeld. Ze sloot haar kluisje en begon het showen van haar jurk. Hij was prachtig, het was een lange, witte, strapless jurk, met roosjes aan de bovenkant. In haar lange, blonde haar – waar ze pijpenkrullen in had gemaakt – had ze precies zo’n zelfde roosje. Ze zag er geweldig uit. Ik schaamde me een beetje omdat ik niet me best had gedaan en terwijl ik naast haar stond, zag ik er vast extra lelijk uit. Dat gevoel had ik altijd bij haar, dat mindere, onzekere gevoel. We liepen de gymzaal in en meteen kwamen er mensen naar Brooke toe gerend. Ze vormde een cirkel om haar heen en ik voelde me buitengesloten. Ik stond een beetje verveeld te wachten tot de kinderen weg zouden lopen. Na een paar minuten gebeurde dat eindelijk. Ik had verwacht dat Brooke en ik samen zouden zijn de hele avond, maar toen kwam haar date aanzetten. Ze gaf me een knuffel en liep toen giechelend weg. Dus daar stond ik, helemaal alleen. Ik besloot om wat punch te gaan halen, zodat ik wat meer in de feest-bui zou komen. Ik liep door de menigte, bijna alle meisjes hadden een jurk aan en ik voelde me er echt helemaal niet thuis. Ik kwam aan bij de tafel met hapjes en drankjes, pakte een bekertje om er wat punch in te doen. Op de kom punch hing een papiertje met 18+ en ook al was ik pas zeventien, dat maakte me even helemaal niks uit. Waarschijnlijk zat er geen eens veel drank in, omdat er ook kinderen rond liepen jonger dan zestien en ze zouden het riscio niet nemen om het onbewaakt neer te zetten, terwijl die kinderen hier rondliepen.
Met mijn bekertje punch zat ik ergens op een bankje en bekeek ik de dansende mensen. Ik pakte mijn telefoon uit mijn zak en checkte me berichten. 0 messages. Omdat ik me best erg verveelde, besloot ik mijn jongensvrienden te bellen. Ik scrolde door mijn contactlijst en zag één van hun namen staan; Jim. Ik twijfelde voor geen seconden en drukte het bel icoon in. ‘Met Jim.’ Klonk het aan de andere kant van de lijn. ‘Hee Jim, ben je op het Valentijnsbal?’ Vroeg ik hem. Stiekem wist ik het antwoord al, want ik hoorde dezelfde muziek als die ik hoorde, maar dan harder. ‘Ja, waar ben jij?’ Zei Jim. ‘Ik zit bij de ingang, waar ben jij?’ Vroeg ik hem. ‘We staan ergens in het midden, Mark en Danny zijn hier ook.’ ‘Oké, vinden jullie het erg als ik met jullie mee feest?’ Vroeg ik. ‘Nee joh.’ Zei Jim overtuigend en ik sprong meteen op, klikte Jim weg en baande me een weg door de menigte. Ik vond het midden door de discobal die precies in het midden van de gymzaal was opgehangen. Terwijl ik eronder stond keek ik om me heen. Ik zag de jongens en liep meteen op ze af. Nu ik ze gevonden had, kon het echte feesten beginnen. Ik stond een paar minuten te dansen toen hij me aan tikte op mijn schouder. Ik draaide me meteen om. Twee prachtige blauwe ogen keken me aan en ik deed me best om er niet in te verdrinken. Het mislukte. Ik droomde weg, de muziek werd zachter en het gepraat om me heen werd nog onduidelijker. Het voelde alsof ik deze jongen al jaren kende, maar dat was niet zo. Ik had hem werkelijk nog nooit gezien. Ik schudde me hoofd om uit mijn dagdroom te komen en probeerde me weer een beetje te herstellen. 'Uhm, sorry wil je er langs?' Stotterde ik onhandig. De jongen keek me verward aan en ik vroeg me af of ik iets heel raars had gezegd. Toen kwam hij met zijn prachtige lippen dicht bij mijn oor en zei: ‘I don't understand you, I'm an exchange student, you know.' Dat verklaarde waarom ik hem nog nooit had gezien en waarom hij me zo aan had staan gapen toen ik wat in het Nederlands had gezegd. 'Oh I'm sorry. Are you alone here?' Vroeg ik. 'Yeah, my mates didn't want to come.' Ik bestudeerde hem even. Hij had vuilblond haar, dat alle kanten op stond, prachtige blauwe ogen, die oplichten in de donkere gymzaal en speelse scheven tanden, maar dat stond hem helemaal niet lelijk. Hij had net als mij gewone kleren aan. Een spijkerbroek met een blauwshirt er boven. Ik was blij dat ik iemand had gevonden die ook niet veel moeite had gedaan voor zijn outfit, ondanks dat mijn vrienden allemaal een pak aan getrokken hadden. 'So, do you want to spend your time with us?' Ik wees naar mijn vrienden, die het geen eens was opgevallen dat ik niet meer met ze aan het feesten was. 'Of course.' Glimlachte hij naar me en zijn speelse tanden kwamen tevoorschijn. Ik voelde dat ik bloosde, maar probeerde het te verschuilen, dus draaide me om naar mijn vrienden. 'This way.' Riep ik naar hem en hij volgde me. 'Hi guys.' Zei ik tegen me vrienden. 'Well, Danny, Jim and Mark, this is.. uhmm.' Ik was helemaal vergeten zijn naam te vragen, wat stom. 'Niall.' Vulde hij voor me in. 'Niall Horan.' En hij glimlachte. Ik vond het zo leuk als hij glimlachte.

Ik dacht aan die dag met nog steeds tranen in mijn ogen, even zag ik Niall weer voor me. Ik deed mijn iPod aan en mijn earplugs in mijn oren. Ik had geen zin in vrolijke muziek, omdat ik niet vrolijk was. Ik selecteerde de afspeellijst met alleen zielige muziek. Als eerst kwam ‘So Sick’ van NeYo. Eigenlijk klopte het liedje wel bij mijn gevoelens, want ik was mijn tranen zat. Ik wilde helemaal niet huilen. Ik wilde me niet verdrietig voelen, maar hoe meer ik tegen stribbelde, hoe meer tranen er kwamen.