Little Star 9

Doordat Drew mij aantikt schrik ik wakker en heb ik door dat we stil staan voor een groot gebouw. Mooi kan je het eenmaal niet noemen, maar het mijn deren doe ik niet. ‘Star, schiet nou eens op we zijn al te laat,’ bromt Drew als ik zie dat ze al uit de auto gestapt is en de autodeur aan mijn kant open gemaakt heeft. Gemeen grijns ik, we zijn al te laat dus als we misschien nog later aankomen hoeven we niet meer te komen. Ik sla mijn armen over elkaar en leun tegen de autostoel aan. Niet begrijpend kijkt Drew mij aan, wat ik ermee wil bereiken weet zij niet, ik wel. ‘Ik snap het, je wilt te laat komen zodat ze zeggen dat we niet meer hoeven te komen.’ Rollend met mijn ogen stap ik uit en gooi ik de autodeur met een harde klap dicht, ze is gewoon helderziend. Mijn benen beginnen te trillen als ik stevig op de grond sta en houd ik mij stevig vast aan Drew, die naast mij staat. Voorzichtig zet ze een stapje vooruit en loop ik gelijk mee totdat we voor de grote deuren staan, want daar stop ik abrupt. ‘Je kan het, zoals ik thuis al zei: als het niet meer gaat kunnen we gewoon gaat.’ Ik weet dat het niet gaat, dat weet ik nu al toch moet ik erheen. Waarschijnlijk als ik ze zie en ze vrolijk voor mij staan terwijl het niet gaat dwingt ze mij om te blijven, omdat we er toch al zijn. We lopen naar binnen toe doordat Drew één stap naar voren zette en de deuren zelf open gingen. Een vrouw met een forse blik en een streng brilletje kijkt ons meteen aan en glimlacht vriendelijk naar ons. ‘Kan ik jullie ergens mee helpen?’ Met een onderzoekende blik kijkt ze ons aan en tikt ze met haar pen op de balie. Drew neemt het besluit om tegen haar te praten omdat ze aan mij ziet dat ik het moeilijk vind. ‘Uh, wij hadden een afspraak met One Direction.’ De vrouw grijnst en laat haar blik op de computer voor haar vallen en begint gretig op het toetsenbord te tikken. ‘Jullie zijn vijf minuten te laat dus ze zijn er al, rechtdoor daarna de tweededeur links.’ Drew en ik zeggen niks meer tegen de vrouw en ik word ruw meegetrokken door Drew. Als een lappenpop word ik meegesleurd door Drew die opzoek gaat naar de ruimte waar ze zitten. ‘Gevonden!’ gilt ze aandoenlijk en staan we daarna voor een witte deur waar niets speciaals aan te zien is. Het gaat gebeuren, de twee jongetjes die opgegroeid zijn en nu twee mega beroemde zangers zijn geworden ga ik weer zien in levende lijven. Drew heeft de deur bruut opengegooid en het valt in de ruimte die redelijk klein is stil. Alle ogen zijn op ons gericht en trillend pak ik de deurstijl vast. Mijn ogen glijden over een jongen heen met blonde haren en nieuwsgierige ogen, gericht op ons. De tweede die ernaast zit heeft mooie bruine kijkers die verbaasd staan. Ik voel hoe mijn adem in mijn keel stookt als ik mijn ogen verder laat glijden en ik in twee monsterlijke groene ogen staar, Harry…