Chapter Nineteen

Penelope Moore

De volgende ochtend voelde ik me echt verschrikkelijk. Ik sleepte mezelf uit bed, onder de douche, bleef daar een halfuur onder staan en kleedde me aan. Ik zou vandaag de enige zijn die absoluut niks had voorbereid voor de privésessies. Ik wist wat Voyge gisteren tegen me had gezegd. Het was vast en zeker wel een goed idee, maar om een of andere reden kon ik niet gewoon besluiten om het te doen. Als of ik zat te wachten op een spectaculair idee dat niet kwam.
Misschien moest ik maar gewoon zijn advies volgen. Een laag cijfer halen.
Mijn team wenste mij en Chester sterkte en we gingen samen met de lift naar beneden, wat erg ongemakkelijk was.
"Succes, heh," zei hij aardig. Ik keek hem niet aan.
"Bedankt." Waarom deed hij aardig tegen mij? Verdorie, ik moest hem toch gaan vermoorden? Ik had wel meer aan mijn hoofd, hij hoefde me geen schuldgevoel aan te praten.
"Oke, oke. We gaan de arena in. Best. Ik zal wel niet meer met je praten." Ik keek hem nu voor het eerst weer aan. Hij glimlachte erbij ook nog! Wel alle verdorie nog aan toe!
Ik knikte, draaide mijn hoofd de andere kant op en zweeg. Toen pas werd het echt ongemakkelijk.
Het eerste waar ik aan dacht toen ik Just weer zag, waren mijn gedachten van gisteren. Waarom? Waarom kon ik mijn vriend niet gewoon zien zonder te denken hoe makkelijk hij mij kon vermoorden?
"Hoi," zei ik tegen hem.
"Hoi. Zullen we gaan oefenen?" Ik knikte. We gebruikten onze laatste oefentijd zo nuttig mogelijk. Toen het tijd was voor lunch had ik echt enorme honger. We kwamen met het bondgenootschap bijeen aan een tafel en probeerden wat te bespreken voor de privésessies begonnen.
"We moeten een plek hebben waar we bijeen komen na de slag," zei William.
"Wat dacht je van de hoorn des overvloeds?" opperde Jewel.
"Als je dood wil, wel." mompelde Just. "We moeten weg van de hoorn."
"Gewoon een bepaalde richting op?" vroeg ik.
"Dat is denk ik het beste." Kyle.
"Laten we gewoon de kant op gaan die het uiteinde van de hoorn aanwijst," stelde ik voor.
"En dan doorgaan tot je beschutting vindt, lijkt me. Ik wil nou niet persé vermoord worden." William.
"Is goed," zei Just. "Als je nog iets mee kan smokkelen bij de hoorn, doe dat. Ga niet mee in het gevecht, we moeten weg van het gevecht."
"En water vinden," zei ik.
"Goh?" zei Jewel. "En dieren, en planten, en bomen, en goede grond, en beschutting. Zal ik nog doorgaan?"
"We moeten maar gewoon een goede plek zoeken," zei ik. "daar kunnen we nu nog niks over zeggen, we hebben geen flauw idee wat voor arena het is."
De privésessies begonnen. Ik zag hoe Chester werd weggeroepen en ik ging achter hem aan, om vervolgens te moeten wachten voor de deur.
Nog steeds geen flauw idee wat ik ging doen. Gewoon Voyge's advies volgen.
Toen ik binnen kwam, echter, en de spelmakers zag, kon ik het niet aan. Daar, op de tribune zat mijn vader. Hij had net drie anderen beoordeeld en nu was ik aan de beurt. Gewoon een tribuut. Misschien niet helemaal. Mijn vader was helemaal bleek en stijf en keek nogal ongelukkig.
Ik wilde helemaal niet doen alsof ik niks kon! Ik kon toch wat? Ik dacht aan Chester, en zijn arrogantie, ik dacht aan de spelmakers, die verveeld zaten te wachten op iets spectaculairs, maar die weinig verwachting van me hadden. Aan mijn vader, die hoopte dat ik goed was, dat ik zou winnen.
Ik ging niet als een hulpeloos meisje zitten janken, verdorie. Ik kon nog wel een goed cijfer halen, toch?
Ik liet ze wat van mijn beste zwaardvechtwerk zien. Dat moest goed genoeg zijn voor een goed cijfer, toch?