I won, I died.

Mijn mond voelde droog aan en er zaten kleine barstjes op mijn lippen die de droogheid veroorzaakte. 
Ondanks dat al bijna al het vocht uit mijn lichaam verdwenen was, zweette ik in de hete zon die nu op zijn hoogste punt stond. 
Ik had mijn mes stevig vastgeklemd tussen mijn bezweette vingers. 
Ik veegde met de rug van mijn andere hand het zweet van mijn voorhoofd en ik liep gealarmeerd door de bossen van de arena. 
Takjes knisperden onder mijn voeten en ik wist dat ik hier snel gevonden kon worden door de andere tribuut vanwege mijn luidruchtigheid. Niet dat het erg was, want ik wilde juist de andere tribuut vinden en als ik hem niet kon vinden, waarom zou ik het hem dan niet gemakkelijk maken met mij vinden?

In de verte hoorde ik een stem en ik liep er naartoe, me half verschuilend achter de bomen en struiken kwam ik steeds dichter bij de stem die blijkbaar in zichzelf zat te praten. 
Ik was al bijna bij de rivier en kon hem door de bladeren heen zien. Daar zat een jongen. 
De tribuut uit elf. 
Zodra hij me zag, trok hij zijn mes. Met zijn groene ogen kwam hij op me af met zijn mes. 
Mijn hand klemde zich nog steviger vast om mijn mes en ik kneep mijn ogen samen. Ik mikte met mijn mes op zijn keel, als hij daar doorheen geboord werd, was hij dood en had ik gewonnen, want hij en ik waren de laatste tributen van deze hongerspelen die nog over waren. 
Hij begon te grijnzen naar me en toen gooide hij in een vloeiende beweging het mes mijn richting op. 
Ik dook opzij, maar het mes stak in mijn been. Hij zat er diep in en ik moest zo hard mijn best doen om het niet uit te schreeuwen. 
Met een trillende hand probeerde ik het mes eruit te trekken, maar toen bedacht ik me dat het beter was als ik hem erin liet zitten, want dan ging het bloed niet heel snel mijn lichaam uit. 
Ik bande de pijn uit mijn gedachten en richtte me op de nu weerloze, wapenloze tribuut uit elf. 
In deze spelen was je niets zonder een wapen. 
Ik had enorm veel concentratie nodig om me niet over te geven aan de pijn, aan de wond waarvan ik het warme bloed over mijn been voelde stromen. 
Toch mikte ik mijn mes weer op hem en toen, toen gooide ik hem razendsnel naar de jongen z'n keel. Hij vloog er in een strakke lijn naartoe en hij ging zo snel, dat de jongen geen tijd had om weg te duiken. 
Ik was een veel betere messenwerper dan dat hij was. 
De groene ogen van de jongen puilden uit, hij gorgelde bloed uit zijn luchtpijpen en stikte erin.  Ik zag het leven wegvloeien uit zijn lichaam. Zijn ogen werden dof en het bloed gutste uit zijn wond die het mes bij zijn keel had veroorzaakt en uit zijn mond. Ik liep moeizaam richting de jongen en ik knielde naast hem neer. 
Een schuldgevoel verspreidde zich in mijn hele lichaam. Ik ging met mijn hand over zijn ogen om ze te dichten en trok mijn mes uit zijn keel. Ik gooide het mes weg en daarna trok ik met trillende handen het mes uit mijn been. 
Ik schreeuwde het uit van de pijn en liet het mes weer los. Het deed te veel pijn om hem eruit te trekken. 
Ik hoorde een kanonschot. Het allerlaatste kanonschot van deze spelen. De jongen was dood. Door mij en het was niet eens zo moeilijk geweest. 
Ineens werd ik emotioneel en begonnen de tranen over mijn wangen te stromen. Mijn schouders schokten en ik zakte nog verder in elkaar dan ik al was. 
Het trompetgeschal en de aankondiging van de winnares van de 54ste hongerspelen gingen langs me heen. 
Alles in mijn lichaam trilde en het enige wat ik kon denken was: waarom moesten deze vervloekte spelen bestaan?
Het enige wat ik aan deze spelen zou overhouden waren nachtmerries over de tributen die ik gedood had, omdat mijn eigen leven er vanaf hing en de luxe die ik eigenlijk liever niet zou willen hebben. Want wat was ik dan nog waard in mijn leven? Wat kon ik er dan nog van maken?
Ik zou voor altijd getraumatiseerd zijn door de spelen, geestelijk aangetast en niemand zou mij ooit begrijpen. 
Daarna werd alles zwart voor mijn ogen doordat ik uitgeput, uitgemergeld, uitgedroogd en uitgehongerd was. Mijn lichaam kon het niet meer aan en het laatste wat ik zag voor ik in een eeuwige slaap verkeerde was de hovercraft die de dode tribuut op zou halen en de winnaar, maar ze wisten niet dat deze winnaar de spelen op het laatste moment ook niet overleefd had en dat ze die dood zouden aantreffen in de arena.