Little Star 15

Met gefronste wenkbrauwen staar ik naar Louis die bruut met zijn ogen knippert en hij daarna een tijdje zijn ogen dicht houd. Harry heeft nog steeds mijn hand vast en hij snapt er duidelijk ook niet veel van. ‘Waarom kan je het niet?’ Gepriemd kijkt Louis weer ons aan en rolt hij met zijn ogen. De rest staan nog steeds aandachtig het gesprek te volgen en Drew is de enigste die erbij is gaan zitten. ‘Jullie kunnen beter nu gaan,’ fluistert Zayn nu iets zachter dan daarnet en met klein gemaakte ogen kijk ik hem aan. Mijn hand trek ik uit de hand van Harry en smekend kijkt Harry ons aan. Ik wil weten of ze er spijt van hebben, maar als Louis er zo oppervlakkig overdoet dan laat maar zitten. ‘Drew, we gaan.’ Verbaasd kijkt ze op en haalt daarna nonchalant haar schouders op. Met zijn tweeën lopen we naar de deur toe en zonder iets te zeggen wat moet lijken op een: doei of tot ziens, gooi ik de deur dicht. ‘Wat had Louis nou?’ sist Drew naar mij om daarna nog een keertje achterom te kijken. ‘Ik weet het niet en het kan me ook niets schelen,’ brom ik chagrijnig en ruw loop ik weer zoals tien minuten geleden naar de auto toe. Dit keer gaan we wel terug naar huis en slik ik een brok uit mijn keel weg. Harry leek er overtuigt van te zijn dat hij er spijt van heeft, maar vroeger leek hij er ook spijt van te hebben als ik in zijn ogen keek. Niets was minder waar en het was gewoon een donkere schaduw. Thuis aangekomen laat ik me vermoeid op de bank vallen en Drew ligt naar een tijdje naast mij op de bank. ‘Ben je toch blij dat je gegaan bent?’ Nieuwsgierig kijkt Drew mij aan en ik pers een klein glimlachje op mijn gezicht. Aan de ene kant ben ik hartstikke blij dat ik gegaan ben, aan de andere kant wil ik mij eigen verstoppen en nooit meer tevoorschijn komen. Daarom geef ik geen antwoord op haar vraag en werp ik mijn blik op de televisie die een zwart scherm aangeeft. Zou ik ze nog een keer zien?