Red snow [16+]

Een koude winterdag in december, de witte sneeuw schitterde in de kille zon en verblindde me.
Wolkjes van warme adem verlieten mijn mond en gleden door mijn vingers heen waardoor de warme lucht mijn verkleumde vingers wat warmer maakten.
Daarna verstopte ik mijn handen diep in mijn jaszakken van mijn winterjas die dik gevoerd was.
Een vlaag ijzige wind deed mijn neustopje koud en bevroren aanvoelen, mijn wimpers bevriezen en mijn haartjes overeind staan.

Met een schichtige blik keek ik om me heen, er was hier niemand, bijna niemand. Ik hoorde een zacht gekuch, maar ik kon er niet achter komen vanuit welke richting het kwam.
Weer gekuch.
Ik draaide een rondje om mijn as en toen zag ik haar. Haar ogen staarden me met een lege blik aan. Haar mond in een valse grijns getrokken en een enorm litteken sierde haar gezicht.
Het litteken was ruw en nog roze, alsof het pas was geheeld.

Uit het niets begon ze te lachen. Het klonk alsof er iemand met zijn nagels over een schoolbord kraste en het zorgde ervoor dat een rilling door mijn ruggengraat schoot.

Ik liep langzaam achteruit, weg van het meisje, maar het meisje deed telkens een stap naar voren zodra ik een stap achteruit deed.
Na een aantal stappen, stond ze in het felle zonlicht in plaats van dat ze gehuld was door de duisternis van de schaduwen die haar omringden toen ze nog onder de bomen stond.
Weer lachte ze en weer rilde ik van afschuw.

Ineens stond ze voor me en ze grijnsde naar me, waardoor haar tanden zichtbaar werden. Een scheve rij van afgebrokkelde en versleten tanden kwam tevoorschijn.
Een walm van dode lucht vulde mijn neusgaten en ik trok een vies gezicht.
Haar hand omklemde mijn bovenarm en haar hand had zo weinig vlees, dat haar botten in mijn huid staken.
Steeds harder kneep ze haar hand samen, zodat ze mijn arm letterlijk brak.
Ik schreeuwde het uit van pijn en tranen sprongen in mijn ogen.
Weer haar krassende lach die me de rillingen bezorgden.
Ze had haar hoofd in haar nek gegooid om te lachen, maar haar ogen keken me nog steeds doods, leeg aan. Ze leken recht door mijn ziel heen te kijken, hem te vermorzelen, maar veel te langzaam.
Steeds harder kneep ze in mijn bovenarm, steeds harder schreeuwde ik het uit van de pijn en gilde en schreeuwde alles bij elkaar zodra ik mijn botten hoorden kraken, mijn huid voelde scheuren en toen liet haar hand mijn arm los.
Mijn arm hing levenloos aan mijn zijde en druppels bloed maakten het eens zo witte sneeuw bloedrood.
Ineens voelde ik een stekende pijn in mijn buik, haar hand prikte ze in mijn buik, haar nagel scheurde mijn vel en haar andere vingers wurmde zich door de kleine opening die haar vingernagel in mijn buik had gemaakt.
Haar voet had ze tegen mijn knie gezet en toen scheurde ze mijn buik open tegelijk met dat ze zoveel gewicht op mijn knie zette, dat hij ook brak. Een helse pijn ging er door me heen, maar haar andere hand waarvan het leek dat er alleen maar een dun velletje over haar botten heen zat, smoorde mijn geschreeuw doordat ze die stevig tegen mijn mond had gedrukt.
Met angstige ogen keek ik toe terwijl ik zag hoe ze me toetakelde.
Mijn maag draaide zich om bij het zien van al het bloed en bij het misselijkmakende gekraak van botten die breken.
Ook bij haar krassende lach.
Haar ogen waren nu bloeddoorlopen en haar huid barstte overal. Er liepen stroompjes bloed uit de barstjes en haar bloed viel over me heen. Ik lag op de grond, met haar bovenop me, met haar hand tegen mijn mond aangedrukt en daarna gebruikte ze haar bebloede hand die ze eerder gebruikt had om mijn buik kapot te scheuren, samen met de andere hand om mijn hoofd tussen beide handen vast te houden.
Haar lach vulde mijn oren en toen draaide ze langzaam mijn nek om. De pijn, het gescheur van mijn huid, het gekraak van mijn botten. Het maakte dat ik eerder mijn bewustzijn verloor voor ik werkelijk dood was.
Zodra ik daar lag met mijn omgedraaide nek, opengescheurde buik, gebroken knie en gebroken arm, stond ze met een zelfvoldane grijns op en verdween in het niets.
Zojuist was de nachtmerrie die ik van kleins af aan gehad had, waardoor ik de winter vreesde, waar geworden en het was mijn dood geworden.