146. Naar de luchthaven.

Hierna wandelde ik terug naar Bill zijn kleerkast en hielp hem enkele outfits samen stellen die hij in Beijing zou kunnen gaan aandoen. Na een tijdje kwamen we terug naar beneden, net op dat moment gingen Tom en Friedolien naar boven om ook Tom zijn koffer te maken. Het was even stil tussen ons, terwijl ik mijn jas terug nam en naar de voordeur wandelde .” Dan zie ik je overmorgen op de luchthaven?” vroeg Bill terwijl hij zijn hand op mijn schouder legde. Ik knikte. Stiekem had ik toch wat zenuwen. “Je zal het supergoed doen, ik voel het gewoon.” Zei hij terwijl hij lichtjes in mijn schouder kneep. Ik glimlachte even naar hem. “ Dan zie ik je overmorgen?” zei hij nogmaals. “ Natuurlijk.” Zei ik terwijl ik de voordeur opende. “ Tot dan.” Zei hij terwijl ik naar mijn fiets liep. “ Tot dan.” Zei ik met een glimlach op mijn gezicht. Ik klom op mijn fiets en trapte naar huis.

2 dagen later …

Vol zenuwen stond ik op de luchthaven samen met mijn ouders en Irina. Het was weer nog wachten op Bill,Tom en Friedolien. Verveeld zat ik wat voor me uit te staren terwijl Irina aan de incheck balie alles aan het regelen was. Door het raam zag ik enkele vliegtuigen staan. Bij één ervan zag je mensen instappen. “ Schiet nu op, straks zijn ze weg zonder ons!” hoorde ik een bekende mannenstem zeggen. Ik draaide mijn hoofd een kwartslag naar links en zag daar Tom op kop lopen met achter hem Friedolien en Bill. “ Mijn koffer weegt veel,hoor!” beet Bill hem toe. “ Het is nu geen moment om ruzie te maken jullie twee!” zei Friedolien streng tegen beide. “ Maar Tom begon.” Zei Bill terwijl hij naar zijn broer wees. Tom opende zijn mond maar Friedolien was hem voor : “ Laat het nou! Verpest de sfeer niet, we zijn hier om voor Maaike te supporteren, weet je nog?” Haar ogen schoten vuur en ik moest mijn lach inhouden. Ondertussen stonden ze voor me. “ Hallo Frie en hallo ruziemakers!” zei ik lachend. Ik zag hoe Bill en Tom wat rood werden maar zeiden toch snel even hallo. “ We moeten bijna vertrekken en nu zijn jullie hier pas?” kwam mijn moeder plots moeien. “ Mam!” riep ik bijna. “ Het is mijn schuld, sorry.” Zei Friedolien snel “ Ik moest nog enkele dingen inpakken thuis.” Mijn moeder lachte even : “ Zo kennen we je,hé” Op dat moment kwam Irina naar ons toe. “ We kunnen instappen, is iedereen hier al?” ik zag hoe haar keurende blik over Bill en Tom gleed. “ Ja, we zijn er allemaal coach.” Zei ik en stond recht van het bankje waar ik op zat. “ Goed, daar moeten we de koffers afgeven en instappen doen we enkele meters verder.” Zei Irina terwijl ze naar een andere balie een paar meter verder wees. Iedereen nam zijn koffer en samen liepen we achter Irina aan. NU kon het echt gaan beginnen.