Little Star 17

Drew zet de televisie aan en meteen komt One Direction in beeld. Rollend met mijn ogen kijk ik erna en voel ik vanbinnen nog wel de angst die ik van te voren had. Ze lachen en praten allemaal door elkaar en het valt mij nu pas op dat ze wel erg raar op de bank zitten. ‘We hebben te horen gekregen dat een meisje huilend het gebouw verlieten, waar jullie aanwezig waren.’ Met grote ogen kijk ik naar de vrouwelijke presentator en zie ik iedereen duidelijk slikken. Hoe weten ze dat? Er was duidelijk niemand in de buurt, fout gezien dus. ‘Er is ook gezien dat Liam naar buiten vluchtte om haar over te halen, wie heeft hier iets op te zeggen?’ Het beeld word ingezoomd op Liam die de aandacht krijgt omdat hij samen met mij gespot is. ‘Het klopt, ze rende huilend naar buiten toe en ik rende haar achterna dat ze terug moest komen.’ Hij is een tijdje stil en de vrouwelijke presentator komt weer in beeld die met een gemene grijns naar ze kijkt. ‘Waarom rende ze huilend naar buiten?’ Nu word er ingezoomd op Louis die op zijn lipbijt en meteen voel ik hoe het beeld voor mij begint te draaien. Het beeld voor mij word zwart wat betekend dat Drew de televisie uitgezet heeft. ‘Zet aan,’ commandeer ik haar zwakjes en verbaasd kijkt ze mij aan. ‘Zet nu die televisie aan,’ zeg ik iets harder en snauweriger dan de bedoeling en snel flits de televisie. Ik zie nog net hoe Louis wegrent van het podium en het publiek stil gevallen is. ‘Wat er gebeurd is deze middag weten wij nog niet, u komt het te weten als wij meer weten.’ Na die woorden begint de reclame en niet begrijpend staar ik naar een tandpasta reclame die beweren dat je tanden witter worden als je met die tandpasta poetst. Geloven in die onzin doe ik niet meer, net zoals de mascara reclames. ‘Voor een mooie look, bla bla bla.’ Het zijn gewoon nepwimpers die ze opgeplakt hebben, gewoon onzin. ‘Wat gebeurde daar nou?’ Drew kijkt net zo verbaasd als mij en ze trekt haar benen op. Ik reageer niet en staar nog steeds naar de onzin reclames die op de televisie zijn. ‘Louis rende weg e-‘ ‘Ja, ja, ik weet wat er gebeurde.’ Rollend met mijn ogen sta ik op en loop ik regelrecht naar buiten toe. Het is schemerig aan het worden en ik neem plaats op het bankje die in de tuin staat. De bloemetjes die in de tuin staat heeft Drew ervan morgen ingezet en ik glimlach. Het zijn mooie roze, alleen weet ik niet hoe ze heten. Gefocust sluit ik mijn ogen en hoor ik hoe vogeltjes fluiten. De buitenlamp springt aan en vogels die fluiten maken plaats voor voetstappen die richting mijn kant op komen. ‘Hé, kom terug naar binnen het begint koud te worden.’ Ik open mijn ogen en Drew wrijft over haar armen heen. Sloom sta ik op en vermoeid knipper ik met mijn ogen. ‘Waarom deed Louis zo?’ Ik lijk nu een hopeloos geval die wilt weten waarom hij zo deed. Wat, waarom boeit mij dat eigenlijk? Vandaag zijn echt rare dingen gebeurd, opeens vergeef ik het ze zomaar? Ze hebben mijn leven verpest, ze moeten dan wel iets speciaals in hun mars hebben tot ik hun het kan vergeven.