Underwear 3

Zachtjes dept hij over mijn wond heen die op mijn arm zit en peinzend druk ik mijzelf in de leren bank. Hij stopt met deppen en wringt het doekje uit. ‘Sorry, je moet eventjes doorbijten.’ Ik knik en Harry dept weer voorzichtig over de wond heen.
Naar tien minuten zijn de meeste wonden schoongemaakt en kijkt Harry mij doordringend aan. Het gaasje gooit hij in het bakje en met zijn vingers glijd hij over de stof heen van de joggingbroek. Precies raakt hij mijn wond aan die onder het lapje stof zit.
‘Trek uit,’ fluistert hij zachtjes en meteen begin ik wild met mijn hoofd te schudden. Mijn haren zijn nog een beetje nat en vallen nu voor mijn ogen. Een zachte zucht verlaat de mond van Harry en lipbijtend staar ik naar zijn hand die op mijn been ligt en er zachtjes overheen streelt.
Zijn hand sla ik ruw weg en zonder moeite sta ik op. Onzeker trek ik de joggingbroek uit en valt gelukkig het vest over mijn kont heen. Gemoedelijk glimlacht Harry naar mij en hij pakt het gaasje weer uit het bakje die hij net erin gegooid heeft.
Piepend knars ik mijn tanden op elkaar en adem ik zachtjes in en uit. ‘Ik ben klaar.’ Een hese stem vult mijn oren en mijn nekhaartjes gaan rechtovereind staan.
Ik trek de joggingbroek weer aan en Harry staat op en neemt het bakje met gaasjes en spulletjes mee. Bang staar ik hem achterna en hij draait zich richting mij. ‘Ik kom zo terug, eventjes dit weg zetten.’ Voor hij uitgesproken is verdwijnt hij en verkennen mijn ogen de woonkamer.
De openhaard brand en knettert nog steeds waar ik blij om ben.
‘Wie ben jij?’ Abrupt draai ik mij om en staar ik in twee geschrokte ogen van een meisje. Haar mond is open gezakt en een gil verlaat haar mond. Ze heeft bruinhaar met slag en aan haar arm hangt een tas. Zoekend naar de juiste woorden komt net Harry binnen gerend.
Het meisje draait zich meteen om naar Harry en woest begint ze te praten. ‘Wie is dat, je weet dat je geen vreemde mee mag nemen!’ Een brok wegslikkend sta ik op en loop ik langs hun heen. Ze hebben niks door omdat ze hevig in gesprek zijn.
Jammer genoeg is dat maar voor eventjes doordat de deur met een harde klap dicht valt en Harry mij achtervolgt. ‘Wacht, ga niet weg!’ smeekt hij mij en meteen sta ik stil in de gang.
Wanneer ik mij omdraai staart hij mij smekend aan en zet hij zachtjes een stap na voren toe. Doordat hij een stapje naar voren zet schuifel ik naar achter toe en bots ik tegen de deur op. Mijn hoofd begint te bonken maar aandacht eraan besteden doe ik niet.
‘Ik hoor hier niet thuis, Harry,’ zeg ik er twijfelend achteraan en zijn ogen beginnen te fonkelen als ik zijn naam uitspreek. Het lijkt alsof de kerstlampjes aanworden gezet en ze het helaas niet meer doen. Ze flikkeren – aan uit en uiteindelijk stoppen ze ermee.
Dit gebeurd ook met Harry, ik kan geen fonkeltje blijdschap meer in zijn ogen vinden. ‘Waar hoor je dan wel thuis, als je mij dat verteld dan breng ik je veilig naar huis.’
Hij staat dicht tegen mij aan dat ik zijn adem tegen mijn gezicht voel en happend naar adem begin ik langzamerhand te praten. ‘Niet hier,’ mompel ik en draai me om naar de deur. Harry heeft nog niks gezegd en als ik de deur open maak en er een windvlaag naar binnenvliegt lijkt hij pas te ontwaken uit zijn droom. Een droom die niemand weet, alleen hijzelf.
Losjes pakt hij mijn pols vast en trekt mij zo terug naar binnen toe. De deur duwt hij met zijn hand in één klap dicht en hij trilt lichtjes na. ‘Waar woon je?’
Hij klinkt standvastig en ik werp mijn blik op mijn voeten. Ik heb helemaal geen schoenen aan, maar ik ben het gewend. Dagenlang heb ik op bloten voeten moeten lopen omdat die van mij kwijt waren of omdat het te zeer deed door de blaren.
‘Op straat,’ fluister ik zachtjes en kauwend op mijn wang, hij verlost de greep om mij pols en glijd zijn hand langzaam langs zijn lichaam heen. Verward knippert hij met zijn ogen en schud hij daarna zijn hoofd. Zijn krullen veren automatisch mee wat een grappig effect oplevert.
‘Ik breng je niet terug naar iets wat helemaal niet leefbaar is.’
Voetstappen weerklinken in de gang en Harry draait zich meteen om. Het meisje met bruine haren staat tegenover ons en beschermend zet hij een stapje achtertuit.
Haar mond gaat langzaam open en twijfelend staat ze in de gang. ‘Wie is dit?’ vraagt ze voor de tweede keer en ik kijk nieuwsgierig naar Harry wat hij daarop gaat antwoorden.
‘Aundrianne en ze is niet van plan om te gaan.’ Ik word meegetrokken door Harry en we lopen bruut langs het meisje heen. Ze staat nog steeds in de gang waar ik blij om ben.
Ze geeft het gevoel alsof ik hier niet thuis hoor, wat eigenlijk zo ook is. Het is alsof ze mij weg wilt hebben zonder dat ze een reden heeft. ‘Let niet op Gemma, ze is iemand die niet graag vreemde in huis wilt hebben. Ze is trouwens mijn zus.’
Ik knik en ik ga met mijn hand door mijn inmiddels droge haar. Het is opgedroogd en het hangt nu stijl langs mijn gezicht. Ik voel me veel schoner en dat vind ik fijn.
‘Je blijft hier, totdat we iets gevonden hebben waar je heen kan,’ fluistert hij in mijn oor en niet wetend wat ik moet doen knik ik. Harry glimlach breed dat er kuiltjes in zijn wangen ontstaan. ‘Mooi.’