Recolour my world dl2

entree
Bij de ingang stond een mevrouw. Ik moest mijn naam zeggen en de nodige vragen beantwoorden. Dit ging door totdat er een medewerker langs kwam die ik moest volgen. Wij, ik en die man, liepen een trap op (uiteraard ook oud, stoffig en grijs). En gingen naar een ruimte met veel bedden erin. Er was maar 1 klein raampje, dat niet groter was dan het hoofd van een 4-jarige. Door het kleine raampje kwam een bundeltje licht. Het viel op het bed dat het dichtst bij het raam stond. Ik hoopte vurig dat dat mijn plek zou zijn. We liepen door het gangpad waardoor de 2 rijen bedden van elkaar gescheiden werden. We gingen richting het bed waar het licht op viel. Maar 2 bedden daarvoor stopten we. Hij gebaarde dat ik mijn koffer hier moest neerleggen en kon gaan uitpakken.

Hij liep de deur uit en liet me alleen, nou ja er waren ook anderen. De meeste waren groter en ouder dan mij. Ik ging op mijn bed zitten en haalde mijn spullen uit mijn tas. Ik legde mijn spullen in 2 nette stapeltjes. Bovenop legde ik mijn borstel, hij was van zilver en er zaten op het handvat 2 gouden draken. De een had ogen van een of andere groene steen, de ander van robijnen.
Er stonden, geloof ik, 2 rijen met in het totaal 20 bedden. De voeten eindes vormden het gangpad. De bedden waren bekleed met bruine stof en de balken op het plafond hadden een doffe, zwarte kleur. De witte verf was voor het merendeel afgebladderd van de grijze muur. En de grond was van steen. Koud! Een paar anderen in de zaal. Het bed, dat ik eerst zo mooi vond en dat eerst leeg was, was nu bezet. Er zat een meisje op, hooguit 11, met pikzwart haar. Ik durfde niet naar haar toe te gaan en keek snel weg. Er waren 2 anderen aan het stoeien, wat zo ruig was dat het meer op vechten leek. Op het bed naast mij zat iemand, net iets ouder dan ik, een meisje dat mij wel aardig leek. Uit nieuwsgierigheid tikte ik op haar schouder zodat ze zich zou omdraaien. Ik wachtte. Ze draaide zich langzaam om.
De blik verraste me, ze keek angstig. Was ze door mij geschrokken? Ik glimlachte lief, om haar gerust te stellen. En zij lachte terug. Goed, nu kon ik meer te weten komen over deze sombere plek. Ik ging goed zitten, klaar voor een flink gesprek. Ik wou alles weten! Ze vertelde me over de groene pap, het droge brood, de barre winter en het corvee.
‘Gaat het wel?’, vroeg ze toen ze mijn gezicht na afloop zag. Ik knikte. Was het zo duidelijk te zien? We gingen verder met kletsen, nu was het haar beurt om de vragen te stellen. Ik vertelde over het gras, de zon, de boerderij (kortom alles wat thuis wel was en hier niet). De paarden, de lammetjes en de geitjes. Ze staarde me met open mond aan. Was dat vreemd? Nee.

Opeens hoorde ik gelach achter me. Ik keerde me om en zag dat mijn borstel weg was. Drie meisjes zaten aan de andere kant van de kamer te lachen. Ik voelde me boos, maar kon niet op ze af gaan om mijn bostel terug te pakken. Ze waren in de meerderheid en allemaal 2x zo oud en groot als ik.