O8 Mary Eleanor Winston

“Is het mogelijk u even apart te spreken?” vraag ik hem vriendelijk terwijl ik de jongens naast hem aanstaar. Sommige van hen wachten nieuwsgierig de reactie van hun vriend af totdat Navas zijn hoofd schudt. “Nee, als je een gesprek wilt voeren zal het met hen erbij zijn,” antwoordt hij. Zijn Spaans accent valt duidelijk op wanneer hij de woorden uitspreekt. Ik laat een gefrustreerde klank uit mijn mond komen. Zo zal het nooit lukken. “Goed,” Er speelt een glimlach op mijn gezicht. Niet echt tevreden weliswaar. Hij draait zich wat beter naar me toe terwijl zijn ogen op mijn gezicht rusten. Ik kijk van hem weg en neem mijn notitieblokje uit mijn zak, in de hoop dat ik toch wat meer informatie van hem zal krijgen. “Klopt het dat alles in het heden wat moeizaam verloopt?” val ik onmiddellijk met de deur in huis. Niet rond de pot draaien, just say what you have to say. Ik merk dat zijn schouders wat naar beneden zakken net zoals hij nu de vloerbekleding interessanter vindt dan ik. En daar bedoel ik niets mee. “Ja, dat klopt,” bevestigt hij dan. Mijn hart maakt een kleine sprong van geluk. “maar elke persoon heeft zijn mindere tijden, nietwaar?” De woorden die volgen, doen mijn gelukzaligheid al ogenblikkelijk verdwijnen. Ik hoor de mannen achter hem wat mummelen, waar ik jammer genoeg niets uit kan halen. Net op het moment dat ik verder wil gaan met mijn overhoring, galmt er een luide stem door de gang. Met z’n allen kijken we om en zien we een goedgebruinde man van oudere leeftijd. Iedereen lijkt zijn uitspraak te verstaan, behalve ik. Op zulke momenten vervloek ik mezelf dat ik geen andere talen ben gaan studeren. “Het spijt me,” zegt de speler nog. Hij kan desondanks een verlichte expressie niet bedwingen. Ze zetten steeds meer stappen van me weg en ook hij maakt aanstalten om weg te komen. “Wacht,” Ik grijp zijn arm vast, die best wel gespierd aanvoelt, en trekt hem wat terug. “Waar kan ik u terugvinden?” is mijn volgende vraag. Het klinkt misschien onbegrijpelijk, maar ik heb dit echt nodig. Net zoals gedacht, trekt ook hij zijn wenkbrauwen samen tot een frons. “Hoe bedoelt u?” “Ik moet deze vragen verderzetten, als het u niet stoort,” breng ik uit. “Liever niet, ik heb andere dingen aan mijn hoofd waarop ik me moet concentreren,” “Alsjeblieft,” smeek ik hem bijna en eerlijk? Ik heb dit nog nooit eerder gedaan bij één van mijn ‘slachtoffers’, maar dit keer dwalen de woorden van mijn baas opnieuw door mijn hoofd. Bewijs dat je nog steeds geschikt bent om dit beroep uit te oefenen. “Sorry,” Dit keer loopt hij definitief van me weg, met als gevolg dat ik ontmoedigd in de ruimte overblijf. Ik keer mijn rug naar zijn richting toe en begin te knarsetanden. “Verdomme,” vloek ik binnensmonds. En net alsof God me straft voor deze daad, krijg ik een bericht van Carolyn binnen. Vordert het al wat? Hou me op de hoogte! Groeten Op een razendsnel tempo typ ik haar terug dat niet meer weet dan hiervoor en steek mijn mobiel nadien weer weg. Ik wandel nogmaals naar de uitgang toe en wanneer ik het steeds meer nader, valt mijn oog op een deur dat op een kiertje staat. “Bingo,”