A ranger/traitor 66

Ze sprongen op hun paarden, maar op het moment dat Miko Zoef wilde aansporen om te vertrekken, maakte Will een gebaar om hem tegen te houden.
“Er is hier iemand”, gaf hij fluisterend antwoord op Miko’s onuitgesproken vraag. Miko had niemand gezien, maar plots stond Gilan voor hen op het pad.
“Tot ziens, Will en Miko”, zei hij voordat Will de kans had gekregen te reageren.
“Dank je, Gilan.”
“Ik wou dat ik met jullie mee kon gaan, maar ik ben hier nodig. Zeker nu gebleken is dat de meesten niet meer helder kunnen denken.” Hij keek verontschuldigend naar Miko.
“Ik weet het, Gilan.” Er viel een korte stilte. “Het is beter dat je zo snel mogelijk naar het kamp terugkeert. Men kan het je kwalijk nemen dat je ons niet hebt tegengehouden.” Gilan knikte.
“Maak je over mij geen zorgen. Ze zullen het wel uit hun hoofd laten nog een leerling van Halt weg te werken”, hij glimlachte als een boer met kiespijn.
“Hou je goed, Gilan, tot ziens.” Gilan beantwoordde Wills groet en verdween daarna weer in het spel van licht en donker. “Tijd om te gaan.” Will zette Trek aan tot Draf, Miko volgde.

Ze reden een hele tijd zwijgend verder. Tot Will zei:
“Ik ga gewoon door met je opleiding, Miko, wat de anderen ook van je mogen denken. Ik maak een grijze jager van je. Niets zal me dat beletten.”
“Dank je”, zei Miko zachtjes. De woorden van Will raakten hem tot het diepst van zijn ziel.
“Als Halt en Crowley er bij waren geweest, was het misschien anders gelopen, maar die weten waarschijnlijk nog van niets…” Miko aarzelde even, maar vroeg dan toch:
“Waarom luisterden ze niet naar jou? Jij bent toch… nou ja… Will.” Will zuchtte.
“Nu niet, laten we eerst maken dat we wegkomen.” Miko vroeg niet verder. Het was hem duidelijk dat het ongeloof van zijn collega’s Will zwaar had gekwetst.