2. || Rainbows ||

Ik stapte de bus in en betaalde zwijgend mijn kaartje bij de chauffeur. De hele bus zat vol, op 1 plekje na, helemaal achterin naast een meisje dat treurig naar buiten staarde. Het was inmiddels opgeklaard, en bovenaan de hemel was een regenboog duidelijk te zien. Ik ging stilletjes naast het meisje achterin de bus zitten. Haar haren waren nog een beetje nat van de regen en krulden vrolijk. Ze keek op toen ik plaatsnam en een kleine glimlach speelde rond haar lippen toen ze me zag. Ik zette mijn gitaar met alle spullen naast mijn stoel en hield het vast zodat het niet kon vallen. "Hey..." groette ze me. "Hai," zei ik zachtjes. Ik probeerde mijn accent te verstoppen, maar blijkbaar had ze mijn Ierse afkomst in dat kleine woordje al gehoord. "Oh, wat heb jij een leuk accent!" kirde ze. Verbaast keek ik haar aan. Nog nooit had iemand mijn accent leuk gevonden. Nog nooit.
"Zeg nog eens wat." grijnsde ze en draaide met haar lichaam mijn kant op, zodat ze helemaal op mij gericht was. "Zoals wat dan?" vroeg ik zachtjes. Rode blos verscheen op mijn wangen toen haar ogen weer glinsterden van plezier. Ze had mooie bruine ogen, wat perfect stond bij haar donkerblonde lokken. Ze was vrij zomers gekleed, voor wat het weer betreft. Het was dan misschien we zomer, maar het weer stond er niet echt naar. "Wat zijn u reisplannen, kleine Ier?" vroeg ze vrolijk om het gesprek opgang te houden. Ik dacht na, plannen? Had ik eigenlijk wel plannen? "Waar ga je heen?" vroeg ze zacht, waarschijnlijk omdat ze dacht dat ik haar niet begrepen had. "Het einde van de regenboog." fluisterde ik. Ze zou me vast gaan uitlachen. Want mijn antwoord was volstrekt krankzinnig. "Leuk, maar hoe weet je waar die eindigt?" vroeg ze. Ik keek haar verbaasd aan. Ze vond me niet raar? "nou..." begon ik twijfelend. "Eigenlijk weet ik dat niet. Ik ga gewoon opzoek." zei ik schouderophalend. "Okey, kun je dan straks eerst een korte stop maken bij de volgende halte? Want er is vanavond een feest, en daar wil ik naartoe, maar ik had nog geen date..." ze ging steeds zachter praten tot ik haar laatste woorden helemaal niet meer verstond. "Je hebt nog geen date, en?..." vroeg ik haar. "Wiljijmijndatezijn?" vroeg ze heel snel. Ik kon het nog steeds nauwelijks verstaan, maar ik had het wel begrepen. "Euuh, ja denk het wel?" mompelde ik. "Okey! En by the way, ik ben Kristen." zei ze en schudde wild mijn hand. "Niall." grinnikte ik.
Kristen. 1 stapje closer bij geluk.