Hoofdstuk 2

Lieve David,

Ik zei in mijn brief van gisteren dat het mijn laatste zou zijn. Maar op de een of andere manier kan ik geen afscheid nemen. Ik heb je nog zoveel te vertellen. Ik vertelde in mijn vorige brief dat ik soms denk: dat moet ik aan David vertellen! En nu heb ik het weer.
Ik voel me ellendig nu, ik heb gisteren bedorven soep gegeten. Ik dacht dat het nog wel goed zou zijn, het was pas een week over de datum. Dat had je vast echt een actie voor mij gevonden. Waarschijnlijk had je eerst gelachen en dan was je bezorgd langs gekomen om te kijken hoe het met me ging. Nou, het gaat niet goed. Ik ben misselijk, ik ben buikpijn en ik kan deze brief zelfs niet schrijven zonder enorme hoofdpijn te hebben. De situatie was misschien leuk geweest, als ik me niet zo slecht voelde.

'Bzzz!' klonk mijn mobiele telefoon. Ik had het ding op een kastje naast mijn bed gelegd, en het geluid klonk een stuk luider nu, zonder de demping van mijn broekzak. Ik had mijn mobieltje altijd bij me, maar eigenlijk alleen om muziek op te luisteren. Bij gebrek aan een iPod of een mp3-speler gebruikte ik mijn mobiel maar als mp3-speler.
Ik schoof mijn mobieltje open en las het sms'je dat ik binnen had gekregen.
'Waarom was je niet bij college?'
Het was Emma. Ze wist dat ik normaal gesproken nooit een college miste, omdat ik mijn studie veel te interessant vond. Emma en ik kenden elkaar al vanaf de eerste klas van de middelbare school en we deelden liefde voor geschiedenis en andere dingen die ons nerds maakten. Later besloten we allebei geschiedenis te gaan studeren, en hierdoor was onze vriendschap behouden gebleven. Dat in tegenstelling tot andere klasgenoten van de middelbare school, die ik nooit meer sprak. Dat betekende overigens niet dat ik niet dagelijks via facebook te weten kwam hoe hun lunch eruitzag.
'Ik ben ziek. Bedorven soep gegeten.' sms'te ik terug. Emma kon het vast niet laten om hierom te lachen, net als David waarschijnlijk had gedaan.
Al binnen een paar seconden had ik mijn antwoord. Emma kon snel sms'en. Waarschijnlijk was ze nu in de bibliotheek om te leren en, haar kennende, greep ze elke afleiding aan om daarmee te stoppen.
'Niet zo verstandig. Zal ik langskomen?' Ik glimlachte toen ik het las. Ik was haar dankbaar voor dat, ik kon zeker wel wat afleiding gebruiken.
'Heel graag.' sms'te ik dan ook terug.
Als ze nu wegging, was ze over een kwartiertje terug. Ik kon maar beter mijn brief afmaken voor die tijd.

Gelukkig komt Emma nu langs. Ik ben blij dat ik haar heb, nu jij er niet meer bent. Weet je nog die keer dat je langs kwam en ik lag te slapen? Je kuste me wakker. Het was één van de meest romantische dingen in mijn hele leven. Het maakte me niet uit dat ik, in plaats van een prachtige jurk, een roze beertjespyama droeg. Het was sprookjesachig.
Ik mis je nog steeds, vooral nu ik alle tijd heb om na te denken. Dat zou ik niet moeten doen, maar ik kan er niet onderuit nu.

Ik hoorde stappen op de trap. Dat moest Emma zijn. Tijd om mijn brief af te maken.

Ik wilde dat je nog hier was, maar ik moet me eroverheen zetten. Ik kan je niet beloven dat dit mijn laatste brief is, het lijkt alsof je nog steeds bij me bent op deze manier.

Liefs,
Audrey


'Audrey!' riep Emma door de dunne deur van mijn studentenkamertje. Op dit moment zag het er niet uit, het was rommelig en niet schoon. En omdat het zo klein was, leek het nog erger.
'Kom binnen!' riep ik, met een schorre stem. Ik legde mijn brief, die ik had liggen schrijven in bed, op het kastje waar ook mijn mobiel lag.
Emma liep naar de hoek van mijn kamer, waar ik in mijn bed lag.
'Zo, zieke. Gebruik jij onze bank nu als bed?' ze verwees naar het feit dat ik, bij gebrek aan ruimte, mijn bed altijd als bank gebruikte. Ik grijnsde, en knikte.
Ze ging bij me zitten en legde haar rugtas, die er zwaar uitzag, naast het bed neer. Vanaf daar kon ze perfect zien wat er op het kastje lag: de brief.
Ze pakte hem niet op, gelukkig. Ik schaamde me niet voor wat ik had geschreven, maar het voelde toch niet zo prettig.
'Zo, dus je hebt dus mijn advies opgevolgd? Werkte het?' vroeg ze. Ik zag aan haar dat ze haar nieuwsgierigheid in moest houden.
'Ja, best wel. Zo goed dat ik er vandaag nog één heb geschreven.' zei ik met en beschaamd lachje op mijn gezicht.
Emma trok een wenkbrauw op, een trucje die ze speciaal geleerd had om haar sarcasme te ondersteunen. Net als ik, trouwens.
'Dat is een beetje overdreven, Audrey. Het was wel de bedoeling over hem heen te komen.' zei ze moederlijk.
'Maar ik had dus wel gelijk.' Nu keek ze me triomfantelijk aan. 'Misschien was de tip uit het vreselijke tijdschrift toch nog niet zo slecht.
'Nee.' Ik grinnikte. 'Misschien toch niet.'

Allemaal bedankt voor jullie lieve reacties en abo's *bloos* Ik ben er heel blij mee.
Mochten jullie nog fouten zien, wijs me er dan gerust op. Enjoy mijn nieuwe hoofdstuk!