003 Liam James Payne

Als snel smolt mijn buis samen met een andere, die van White, en stonden we samen op een platform in de arena. Ik wou iets tegen haar zeggen of even om me heen kijken maar daar kreeg ik de kans niet voor. Het meisjes met de witte haren begon meteen met een preek, of eerder een bevel. Ik luisterde stil naar haar woorden zonder iets te zeggen. Ook al was ze kleiner en smaller dan ik, ze had een zelfverzekerde uitstraling.
Al nadat ze maar een paar woorden had gezegd wist ik al zeker dat ze wou winnen en dat ze er waarschijnlijk geen begrip voor zou tonen als ik zou vertellen dat ik mijn vrienden zo ver mogelijk wou leiden. Meteen wist ik dat er niet met haar viel te spotten en als ik niet naar haar luisterde dat ze zonder medelijden mijn vrienden zou afslachten zodat ik geen afleiding zou hebben.
Nadat ze had gesproken gleed haar blik over de arena, en ik deed hetzelfde. Maar zover ik aan haar gemompel kon afmerken keek zij naar de wapens terwijl mijn blik op bijna alles was gericht behalve op de wapens. De platformen waren de helft van de hoeveelheid minder dan normaal gesproken, maar wel twee keer zo groot. Mijn blik gleed over mijn tegenstanders. Harry met een donkerblond meisje. Ik had gehoord dat ze twintig was. Dat was nog iets wat ik vreselijk vond aan de 25ste Hongerspelen, de leeftijd was nu niet van 12 tot 18 maar van 10 tot 20 zodat kinderen/jongvolwassenen welke dachten dat ze veilig waren ook plots getrokken konden worden voor de Hongerspelen en dat was dus bij dit meisje het geval geweest net zoals bij Zayn en Louis.
Mijn blik gleed verder en het volgende duo waarvan ik iemand kende was Louis. Als ik het goed had was de naam van het roodharige vijftienjarige meisje naast hem Amy. Ze had knalgroene ogen welke onzeker keken terwijl haar lichaam juist sterk en stevig overkwam. Ik zag hoe Louis en Harry een angstige blik wisselde gevolgd door een glimlach. Misschien wel de laatste glimlach welke ze ooit hadden laten zien. Dat gevoel brak me waardoor ik snel verder keek. Mijn blik kwam op het duo terecht welke mensen waarschijnlijk wel kende, Selena en Justin. Vele mensen dachten dat er misschien wel met de stemmen waren geknoeid en stiekem verdacht ik de spelmakers daar ook van. Want ze zouden veel betere tv maken als ze een stel in het spel hadden, samen, en vijf vrienden welke tegen elkaar moesten vechten. Alleen al van de gedachte dat het geen stom toeval was werd ik agressief.
Ik wou verder naar de deelnemers kijken toen het meisje naast me weer begon te spreken. Ze kwam echt over alsof ze graag wou winnen, en ik dacht ook wel dat ze dat kon. Maar ze had het pech om met mij in een team te zitten. In plaats van te antwoorden knikte ik weer en keek toen naar mijn tegenstanders. Ik hoorde dat ze begonnen af te tellen maar met mijn ogen zocht ik naar Niall. Zayn had ik al zien staan met een veertien jarig meisje met pikzwarte haren en knalblauwe ogen. De enige van mijn vrienden welke ik nog niet had gezien was Niall.
‘6, 5,’ telde ze verder af. Ik veranderde mijn houding zodat ik makkelijk weg zou kunnen rennen maar nog steeds gleden mijn ogen om me heen, op zoek naar de Ierse jongen.
‘3, 2,’ En opeens zag ik hem. Zijn blonde haren zaten strak naar achter gekamd terwijl zijn ogen opgezwollen waren en vol stonden van angst. Mijn hart brak door dit beeld. Het deed me nog meer pijn om dit te zien dan toen hij nadat onze namen waren getrokken zich huilend in mijn armen had geworpen. Toen had ik hem nog vast kunnen houden maar nu was ik machteloos.
En toen zag ik opeens de persoon welke naast hem stond. Een klein blond tienjarig meisje. Ze had dezelfde angst in haar ogen en keek angstig om zich een. Het was zo oneerlijk, de zwakste bij elkaar. Maar veel tijd had ik niet om na te denken.
‘1,0.’ Ik schoot van het platform af op weg naar de Hoorn terwijl ik nog steeds het hartverscheurende beeld van Niall voor me zag.