Geheime aanbidder
Ik lig huilend op bed, tranen rollen over mijn wangen. Ik wist het wel, ik wist dat Richard niet op mij viel, hij heeft een ander… Ik rol op mijn zij, en ik had mezelf nog zo voorgenomen om niet meer aan hem te denken, om het achter me te laten. Maar dat is niet gelukt, en het zal me ook nooit lukken.
Ik sta op en loop naar het bureau, de make-up doos staat er nog. Nog steeds leeg net als 2 weken geleden. Ik heb het amulet echt nodig, het is het enige wat ik nog heb van mijn moeder, of wat ik nog had. Ik snap niet waar het nu opeens heen is, het kan niet zomaar weg zijn. Ik heb al enkele keren gedacht dat David er iets mee te maken had, en het zou me ook niets verbazen als hij erachter zat, maar waarom zou hij zoiets doen? Ik bedoel, hij kende me niet eens…
De volgende ochtend word ik wakker van de wekker, het is 10 uur en de zon schijnt tussen de gordijnen door naar binnen. Ik sta op, ga voor de spiegel staan en begin mijn haar door te kammen. Opeens hoor ik mijn mobiel afgaan, ik ren ernaartoe in de hoop dat het Richard is, maar het is een onbekend nummer. Ik neem op en ik hoor een stem:
>Vanavond 10 uur bij de grote wilg in het park.
Voor ik iets kon zeggen hing hij op, wat moet ik nu… Moet ik daarnaartoe gaan? Is het gewoon een lieve jongen die me uitnodigt? Ik denk aan de jongens die ik allemaal ben tegengekomen, toen ik eergisteren naar de bakker ging ben ik wel een leuke jongen tegengekomen, Pieter. Alleen sinds ik alleen maar aan Richard kan denken let ik niet zo veel meer op andere jongens…
Ik besluit om Bibi voor advies te vragen, ik druk haar nummer in en bel haar:
>Hey, Marie! Hoe gaat het?
Ik druk weg en kijk achterom, meneer Hoogland staat bovenaan de trap.
Er zijn nog geen reacties.