7. || Rainbows ||

"Niall, wie is dat? Waarom sloeg hij je?" vroeg Thobias. Maar ik kon alleen maar met grote ogen staren naar wat ik had aangericht. Het bloed werd steeds meer, iedereen stond erbij en keek ernaar. Net als in dat liedje waarin beren broodjes konden smeren. Alleen waren het hier geen beren waar we naar keken, dit was een jongen die op de grond lag omdat hij was geraakt door een bloempot met paarse bloemetjes waarvan ik de naam niet wist. En de jongen bloedde erg, misschien wel zo erg dat hij dood zou bloeden. Belde iemand de ambulance al? Oh god ik was een moordenaar. Niall Horan; Ierse gay, moordenaar. Dat klinkt net alsof ik homo's vermoord of zo...
"Niall?! Wat is er aan de hand?" Kristen kwam aanlopen en keek net als iedereen geschrokken. "Heb jij...?" fluisterde ze en keek naar de jongen op de grond. "Nee Kristen, nou... Ja, maar hij deed het uit zelfverdediging. Heeft iemand de ambulance gebeld?!" sprak Thobias voor me, aangezien ik in shock leek te zijn. Ik zat even in mijn eigen wereldje. Het wereldje waarin kabouters facebook hebben, achter elke regenboog een pot met goud staat en Jason echt dood is. Waarin ik dus wel degelijk een moordenaar ben. Mensen die zelfmoord plegen zijn ook moordenaars. Ze hebben immers een moord gepleegd. Ze kunnen er alleen niet veroordeelt voor worden. Als ik ooit een tweede moord zou plegen, vermoorde ik mezelf.
"Niall, het komt goed joh, zeg hem dat het goed komt?" voor mijn neus stond Thobias te smeken bij een ambulance broeder of hij me wou vertellen dat het goed kwam. "Ja het komt goed hoor, een hoofdwond, die lijken altijd erger dan ze zijn." de woorden van de man stelden me gerust, en ik kon weer een beetje normaal ademhalen. "Kom, we gaan naar huis. Niall, je ziet er scary uit met dat bloed rond je neus." melde Kristen me en ik grijnsde. "Bedankt hé." zei ik op sarcastische toon en liep met haar en Thobias het huis uit. Langzaamaan ging iedereen naar huis. Als Jason er niet was geweest, was ik heust wel langer gebleven. Want het was geen slecht feest. "Hoelang blijft de Ier?" vroeg Thobias aan Kristen. Halloo?! De Ier stond praktisch naast je?
"Euh, weet niet? Hoelang blijf je?" vroeg Kristen dan weer aan mij. "1 nachtje als het kan?" zei ik twijfelend. Want morgen moest ik echt verder. De bijna-moordenaar/Ier/homo-boy moest het geluk vinden.