11. || Rainbows ||

"Moet je echt weg? Je kunt nog wel een nachtje blijven als je wilt?" vroeg Kristen verdrietig toen ik in één uur mijn buikje vol gegeten had en Thobias en Justin naar de winkel moesten om weer eten in huis te halen. "Nee, ik kan niet blijven. Ik ben nog veel te dicht bij huis." legde ik uit. Ze knikte. "Okey,maar je kunt hier altijd terecht hé? Oh, geef me je nummer even." zei hij en pakte haar BlackBerry. Ik noemde cijfer voor cijfer mijn nummer op, daarna zette ze haar eigen nummer in mijn Iphone. "Succes." zei ze voor ik met mijn spullen naar buiten liep. "Bedankt Kristen, voor alles." zei ik nog glimlachend voor ik verder liep. Richting het winkelcentrum. Ja, als ik vandaag weer op pad ging, moest ik wel genoeg eten bij me hebben. Sorry hoor, ik kon gewoon niet goed nadenken met een lege maag. Ik slenterde maar wat en keek naar de tegels die soms grijs waren, soms donker grijs en soms licht grijs. Ik sprong alleen op de donkere, wat nog best een moeilijke klus was. Het zag er vast erg debiel uit, maar misschien was ik wel gewoon een debiel. Eenmaal bij de winkel aangekomen dwarrelde ik als een blaadje in de herfst tussen de schappen door en gooide alles wat ik nodig had in mijn mandje. Ik stopte even bij de koek-schappen en nam de tijd om alleen de nodige dingen mee te nemen. Twee pakken Oreo's, één pak chocoladekoekjes, en 3 pakken cake met glazuur. Daarna ging ik door naar de snoep-schappen en nam 3 zakken M&M's mee. Ik kocht een extra rug tas, waar ik straks al het eten in kon stoppen, een paar boxers, oortjes voor mijn telefoon; zodat ik muziek kon luisteren, en een flesje hand-zeep. Ik rekende netjes bij de kassa af en propte buiten alles in de nieuwe rugzak. Het paste, nét. "Hey Niall!" hoorde ik een stem roepen. Ik nam aan dat hij het tegen mij had, en keek nieuwsgierig op. Justin's bruine ogen keken me vrolijk aan, maar er zat duidelijk iets achter. "Hey Justin, something wrong?" vroeg ik en liep naar hem toe. De tassen schommelden wat op mijn rug. Ik moest maar hopen dat het bleef zitten. "Nee, hoezo?" vroeg hij grijnzend. "Oh, nee dat dacht ik..." mompelde ik en wou verder lopen. Het was nu, als ik mijn horloge mocht geloven, kwart voor 1. Wat betekende dat, als ik nu naar het station ging, ik de trein van 1 uur nog kon halen. "Ga je weg?" Justin kwam me op een sukkeldrafje achterna en bleef naast me lopen. Ik hield de pas erin, ik wou die trein echt niet missen. "Ja, ik wil de trein halen." antwoordde ik en keek hem voor een seconde aan. Daarna stond mijn blik weer voor me uit. "Welke trein neem je?"
"1 uur." antwoordde ik strak en zette een pokerface op. "Waarom blijf je niet gewoon hier?" justin keek met, het leken haast bange ogen, naar me en hield mijn pas maar nauwelijks bij. Ik minderde geen vaart, keek hem niet in de ogen. Ik had een doel. En Justin of geen Justin, dat doel wou ik bereiken. Ik wou hier weg. Ik wou na al die jaren eindelijk mijn geluk vinden. "Omdat ik dat niet wil." zei ik stug. Hij zuchtte teleurgesteld. Even keek ik verbaasd naar hem op. Waarom wou hij dat ik bleef? Hij kende me niet eens. "Neem dan dit mee." zei hij en haalde iets uit zijn zak. Nieuwsgierig keek ik op en wachtte tot hij zijn vuist opende. "Wat is het?" vroeg ik hem en ging iets langzamer lopen. "Mijn geluks-dobbelstenen." Ze hij en stopte 2 kleine dobbelstenen in mijn zak. Misschien zouden die stenen me helpen mijn geluk te vinden. We liepen het station op, en de trein stond er al. Ik ging met de mensen mee de trein in en riep nog een; 'bedankt' naar Justin. In de trein ging ik zitten op de eerste stoel bij het raam die ik tegenkwam. Ik keek het perron op, maar Justin was verdwenen.