25. || Rainbows ||

"Wat doe je?" hoorde ik Justin's stem terwijl ik verder zocht op internet waar ik heen kon met de bus. "Ik zoek mijn volgende bestemming." mompelde ik en was me vaagjes bewust van Justin die nu naast me op het bed kwam liggen. "Ga je niet mee terug naar Londen?" vroeg Justin teleurgesteld. Hij wou dat ik mee ging terug naar Londen? Ik keek hem met grote ogen aan. Maar schudde daarna mijn hoofd om alles weer op een rijtje te krijgen. Ik ging niet terug. Dat had ik mezelf beloofd. "Nee, ik neem morgen de trein naar... Ik denk dat ik eerst naar Sutton Coldfield ga." zei ik bedenkelijk. Dat was ongeveer 20 minuutjes in de bus. Dan kon ik misschien daarna verder naar Nottingham. Waarom ik wou stoppen in Sutton Coldfield? Omdat ik dan daar even inkopen kon doen. "Oh..." zei Justin alleen maar en ging liggen met zijn ogen op het plafond gericht. Ik zuchtte van vermoeidheid en stopte mijn Iphone weg. Ik stond op van het bed en trok mijn shirt uit. Ik propte het stuk stof in mijn tas. "Strip teache..." gniffelde Justin achter me toen ik mijn broek uit begon te trekken. Ik wierp een blik over mijn schouder. Justin zat op het randje van het beden keek grijnzend mijn kant op. Ik rolde overdreven met mijn ogen. "Jij bent echt geïnteresseerd in elk levend wezen hé?" gokte ik lachend. "Niet waar..." ontkende Justin. En verbeelde ik me dat of klonk hij nou echt een beetje boos?
Ik keek achterom om te kijken of ik gelijk had. Justin lag weer naar het plafond te staren. Zijn gezicht stond nors. Ik had dus gelijk.
Toen ik mijn broek ook uit had ging ik naast Justin liggen en staarde samen met hem naar het plafond. "Waarom ben je boos?" vroeg ik voorzichtig, bang dat hij naar me uit zou vallen. "Ik ben niet boos." zei hij nors en bleef omhoog staren. "Tssss, maak dat een kat wijs." mompelde ik zo zachtjes dat ik verwacht had dat hij het niet gehoord had. Maar dat had hij blijkbaar wel. "Godverdomme Niall ik ben niet boos!" riep hij.... Tsja, hoe moest ik de uitdrukking op zijn gezicht noemen als het geen boos was? Want daar leek het duidelijk op. Hij ging rechtop zitten en leunde op zijn ellebogen. "Justin, je bent duidelijk boos, dat zie ik zelf toch ook wel?!" zei ik op mijn kalmst. Ik probeerde hem te overtuigen met mijn blik, maar het leek niet veel te helpen.