Hoofdstuk 3

Rustig at ik een appel die ik langs me had gevonden. Hoe was die daar eigenlijk terecht gekomen? Hij lag daar maar gewoon. Het moest van buiten zijn gekomen. In in het dorp groeit geen fruit, laat staan bomen. Er groeide hier eigenlijk niets. Er waren maar weinig planten die zonder zonlicht kunnen overleven.
Ik nam nog een hap uit mijn appel. Je zou denken dat je naar 5 jaar niets eten honger zou hebben, maar dat viel reuze mee. Tijdens het kauwen bekeek ik alle plat gebrande gebouwen. Een steek ging door mijn hart. Wie had dit gedaan? En waarom is er niemand om haar te verwelkomen? Waar is iedereen? Iedereen was weg. Alleen ik was er. En waar zijn...mama...en papa? Wat is hier allemaal gebeurd. Het verwoeste dorp gaf me wel een idee wat er met hun was gebeurd maar ik weigerde het te geloven. Het kon gewoon niet waar zijn! De tranen voelde ik in mijn ogen prikken, het koste veel moeite om ze in te houden. Ze moest niet huilen. Dat doen alleen zwakkelingen. En ik was geen zwakkeling!
Net toen ze nog een hap wou nemen hoorde ze voet stappen. Er was iemand! Opgelucht draaide ik de kant op waar het geluid vandaan kwam, misschien waren dat mijn ouders! Maar in plaats haar ouders zag ik vier onbekenden mensen. De oudste had wit/grijs haar dat een beetje op die van mij leek en een masker over zijn halve gezicht. Een jongen in een oranje pak trok ook al snel mijn aandacht. Naast hem rende een meisje met roze haar. Hoe komt ze aan die haarkleur? En naast haar weer een jongen, hij straalde iets uit wat haar gelijk een ander gevoel gaf, iets van "blijf uit mijn buurt". Voor me hielden de mensen halt. 'Ben jij yin?' vroeg de oudste persoon vriendelijk. Snel nam ik nog een hap van haar appel en knikte ja. Ze herkende de teken op de headband van de ninja's, ze kwamen van de Leaf.
Ik was al een keer in die dorp geweest. Het was erg mooi en rustig. En het eten was verrukkelijk vooral de Ramen, die zou ik nog wel een keer willen eten. Maar als ze daar vandaan kwamen zullen ze vast niet veel kwaads hier willen aanrichten. Onderzoekend keek ik naar de 2 bange kinderen achter de man. Waarom waren ze bang voor me? Wat had ik fout gedaan? Ik hield er niet van als mensen zo naar me keken, met die ogen. Zo keken ze ook naar die jongen. Wie was hij ook al weer? Aan de gedachtes aan hem werd ik warm van binnen. Het was vast een belangrijke persoon, hoe had ze zijn naam kunnen vergeten!
'We komen je helpen' vertelde de man op een kalme toon. Waar wouden ze me mee helpen? Van deze plek? Maar dit was haar thuis. Ik kon hier niet weg! Alles moest weer opgebouwd worden en ik moest nog naar mensen zoeken. Er zal toch wel iemand zijn, ze zouden me nooit hier zomaar in de steek laten! 'Wat gaan jullie doen?' vroeg Yin zodra mijn mond leeg was. Iets vertelde me dat deze mensen te vertrouwen waren maar je kon nooit voorzichtig genoeg zijn. 'We moeten je mee naar onze village brengen van de Hokage' beantwoorden de grijze man. Ze moest hier weg?! 'Nee, ik ga hier niet weg!' zei ze met een stemverheffing. De appel die ik in mijn hand hielt liet ik vallen en haastig probeerde ik weg te kruipen. Het had misschien niet veel zin maar ik was niet van plan om hier weg te gaan. Met een verbaasde blik keken de vreemdelingen toe hoe ik vooruit kwam: 'Yin, we komen je alleen maar helpen.' Boos draaide ol haar hooft naar de man: 'Door me hier weg te halen! Dit is mijn thuis, ik wil hier niet weg! Ik moet mijn ouders vinden!' Bij de gedachtes aan haar ouders voelde ik me niet meer boos maar verdrietig. Een paar tranen gleden uit haar ogen.
Een van de jongens met het opvallende pakje liep ook naar me toe. Zonder toestemming te vragen greep hij mijn middel en hief me omhoog: 'Laat me los' wild sloeg Yin op de borstkas van de jongen. 'Als je meegaat, komen we meer over je ouders te weten' stelde hij voor. Meteen stopte Yin met slaan. Hij had ergens wel gelijk. Als ik mee ging kon ik meer te weten komen over waar iedereen was. De blonde jongen sloeg een arm rond mijn zijde toen hij merkte dat ik moeite had met staan. Eerst wou ik er tegen in gaan maar, besefte toen dat ik de hulp nodig had. 'Ik ga mee, maar als jullie me daar niet meer vertellen over het dorp ben ik weer weg' zie ik lichtjes chagrijnig. ‘Mooi zo’ een opgeluchte zucht kwam er uit de mond van de oudste. ‘Jullie weten wie ik ben, maar wie zijn jullie?’ vroeg ik met een poging om vriendelijk over te komen. ‘Ik ben Naruto Uzumaki!’ schreeuwde de jongen langs haar meteen als eerste. Het meisje met het roze haar volgde naar hem: ‘Sakura Haruno, aangenaam.’ Afwachtend keek ik naar de jongen die zich nog niet had voorgesteld, het enigen wat hij deed was met een nog chagrijnigere kop dan die van mij weg kijken. ‘He, jij daar, ik vroeg je wat’ Ik probeerde vriendelijk te zijn en dan kreeg ik dit terug. Deze jongen kon mijn beleefdheid wel vergeten. ‘Sasuke Uchiha’ gromde hij uiteindelijk maar. ‘Ik ben Kakashi’ zei de Kakashi dus. ‘Aangenaam, Kakashi’ ik legde een nadruk op Kakashi om duidelijk te maken aan die brombeer dat ik het tegen hem had. ‘Zullen we dan maar gaan’ stelde Kakashi voor, al klonk het meer als een aankondiging dan om een vraag. ‘Naruto, help jij me met lopen. Ik heb pudding benen’ lachte ik voorzichtig. Een kleine blos ontstond er op Naruto’s gezicht: ‘Ik help je wel Yin.’ Dankbaar keek ik hem aan. Als ik geen hulp zou krijgen duurde het wel even voor dat ze in het daglicht was. ‘Maar Kakashi-sensei, de tunnel is ingestort hoe moeten we naar buiten komen?’ vroeg Sakura aan haar sensei. Ingestort? De tunnel? Maar die was nog nooit ingestort. Waar praten deze mensen over? ‘Tunnel, ingestort? Maar dat is nog nooit gebeurt’ verbaast keek de ninja’s aan. ‘Ja, een of ander vreemd blauw kind heeft het laten instorten’ legde Naruto aan meuit. Blauw haar? Ik kende maar een iemand met blauw haar en dat was het meisje Aya: ‘Met dat meisje bedoel je Aya?’ In plaats een antwoord te geven met woorden knikte hij: ‘Als zij het is dan kunnen we er gewoon door’ zei ik zelfverzekerd. ‘Hoe weet je dat?’ vroeg Sakura. Hoe wist ik dat eigenlijk? ‘Ik...ik wist het gewoon.’