OO2 - 16 April

Zayn schudde zijn hoofd, terwijl hij haar hand schudde en haar nogmaals in zich opnam. Wie was dit meisje? Hoe kwam het dat hij haar hier nog nooit eerder had gezien, terwijl hij hier toch redelijk vaak kwam. Ok, het was nu al misschien maanden geleden, aangezien hij het druk genoeg had gehad met het touren. Maar haar naam en gezicht kwamen hem niet bekend voor. Hij zag ook zoveel gezichten op één dag, misschien hoefde hem het niet te verbazen dat hij dit gezicht niet herkende.
May vroeg hem waarom hij hier graag kwam en terwijl hij het haar onverschillig probeerde te vertellen, merkte hij haar sterke hunkering naar meer woorden. Alsof ze van hem een oneindig verhaal verlangde.
Zayn zag dat ze kaarsrecht zat, met haar handen in haar schoot. Ze had iets gracieus door die houding, maar ook iets dat afstand schiep. Al wist Zayn niet precies uit te leggen wat die afstand inhield.
Haar gezicht was naar voren gericht en de enkele keer dat ze haar blik naar hem had gewend, had hij haar ogen niet kunnen zien door de verduisterende zonnebril die ze droeg.
‘Waarom draag je een zonnebril? De zon schijnt niet eens.’ Zayn probeerde vriendelijk te blijven, maar hij wist zich niet zo goed een houding te geven tegenover dit nieuwe, vreemde meisje.
Wie was ze?
‘Ik voel de zon op mijn huid,’bracht ze tegen hem in, haar stem zo helder, dat ze daarmee de zaak afdeed.
Zayn knikte. ‘Ok.’ May vroeg hem opnieuw iets en bleef hem vragen naar meer woorden. Hij vroeg zich af waarom ze zo graag naar hem wilde luisteren, maar aangezien hij genoot van haar kalmte en luisterend oor, bleef hij praten. Pas aan het einde van de middag, aan het einde van hun gesprek, dat voornamelijk door Zayn zelf werd gevoerd, durfde hij May te vragen of ze haar zonnebril af wilde zetten.
Hij was nieuwsgierig geworden naar dit innemende, kalme, lieflijke meisje en terwijl hij van haar haast stilzwijgende gezelschap genoot, wilde hij graag haar ogen zien.
‘Als ik dat doe, mag ik jou dan om een gunst terug vragen?’vroeg ze zacht.
‘Ja, geen probleem,’stemde Zayn toe.
Met die toestemming zette May behoedzaam haar zonnebril af, haar gezicht eerst afgewend. Maar toen ze Zayn aankeek verdwenen alle gedachten die hij had. Alles was voor een kort moment blank, alsof hij een onbeschreven blad was, en nu de wereld opnieuw moest zien in te kleuren. Want de waarheid die hij zag, was zoveel anders dan al het andere dat hij al had ervaren.
May’s blik was leeg en hol. Het waren starende ogen zonder inhoud. Haar irissen zonder kleur, haar zicht zonder beeld. May was blind.
‘Oh mijn..’fluisterde Zayn zacht en ontzet.
‘Niet schrikken. Het doet geen pijn. Het doet mij geen pijn en het zal jou ook geen pijn kunnen doen.’
Zayn slikte en merkte dat dat inderdaad het gevoel was dat hij kreeg terwijl hij naar May’s ijsblauwe, niets ziende ogen keek. Hij stak zijn hand uit naar die van May en pakte haar voorzichtig vast.
‘Sorry, ik heb nog nooit zoiets gezien.’
May glimlachte. ‘Ik ook niet.’
Zayns adem stokte in zijn keel bij die uitspraak. Inderdaad. Zij zag niets. Niets. Geen kleur, geen ding, geen leven om zich heen.
‘Sorry, ik plaag je. Ik wil je geen ongemakkelijk gevoel geven.’ May streek kort met haar duim over Zayns hand waardoor hij weer terug kwam met zijn gedachten. ‘Ik weet niet of ik je nog vaker zal tegenkomen, maar ik beloof je dat het wendt,’glimlachte ze. En samen met die engelenglimlach, die kalme stem en helder blauwe ogen als bevroren kristallen, stelde ze Zayn gerust.
‘Mag ik dan nu mijn gunst uitspreken?’vroeg ze voorzichtig.
‘Ja, je mag alles vragen,’reageerde Zayn onmiddellijk, haast gretig.
‘Wil je nog iets voor mij zingen? Jouw stem.. Het betovert mij.’