Hoofdstuk 007 - Liam James Payne

Mijn benen droegen me snel en de hoorn kwam steeds dichter bij, totdat ik opeens aan de kant werd gebeukt. Door de plotselinge duw verloor ik mijn evenwicht maar ik kon me nog net vasthouden aan een boom waardoor ik net niet op de grond lande. Toen ik weer rechtop stond zag ik wie me om had gebeukt, White. Ik keek haar verbaasd na maar rende toen achter haar aan richting het slagveld toe. Maar ik stopte meteen met rennen toen ik zag wat ze deed. Ze had Zayn, welke angstig keek, stevig vast en schreeuwde tegen me dat ik terug moest gaan. Maar dat deed ik niet. Ik was zo in shock. Ergens had ik gehoopt dat haar dreigementen maar onzin waren, maar dat waren ze dus niet. Ik zag dat Zayn onhoorbaar het woord ‘help’ vormde met zijn lippen. Ik wou hem wel helpen, maar hoe?
Ondertussen gleed mijn blik achter White en Zayn langs waar niemand meer te zien was behalve een paar doden op de grond. Was een van hun Niall? Of had hij kunnen ontsnappen? Mijn gedachtes werden bruut onderbroken door White welke weer tegen me schreeuwde. Duizenden dingen welke ik kon doen en zeggen speelde zich af in mijn hoofd maar bij elke ging er wel iemand dood.
Opeens zag ik het meisje met de zwarte haren, Zayn’s toegewezen bondgenoot, achter hun staan. Ze gooide een mes, en stiekem hoopte ik dat die White zou raken. Dan zou ik namelijk geen keuze meer hoeven te maken. Maar White weerde het mes, zoals ik had verwacht, af en het meisje met de zwarte haren verdween het bos in. Waarschijnlijk wist zij ook niet wat ze moest doen en hoopte ze net zoals ik dat Zayn niet dood zou gaan.
Hoe ze zich over Zayn heen boog en iets tegen hem zei dat ik niet kon horen maakte me woedend. En toen ze weer tegen me begon te schreeuwen dat ik moest kiezen nam mijn agressie alleen maar toe. Ik haatte haar. Ik haatte dat ik aan haar vast zat en ik haatte gewoon heel de fakking Hongerspelen.
‘White als je hem nog een keer met dat fakking zwaard van je aanraakt maak ik mezelf van kant, en je weet wat er dan gebeurt niet waar?’ De woorden vlogen over mijn lippen voordat ik er erg ik had. Normaal gesproken was ik niet zo van het schelden maar ik moest mijn woede gewoon uitten. Zayn keek me geschrokken aan, waarschijnlijk had hij deze woorden niet van me verwacht. En ook op Whites gezicht zag ik een verbaasde uitdrukking verschijnen. Waarschijnlijk kwam ze erachter dat ik slimmer was dan ze had verwacht. Voordat ze nog iets kon zeggen begon ik weer.
‘Ik ga met je mee, als je hem loslaat en de kans geeft om weg te lopen. Je laat hem die kant opgaan,’ Ik wees achter hun waar ook het meisje met de zwarte haren heen was gerent. ‘en wij gaan samen die kant op.’ Ik wees met mijn duim achter me en keek haar toen aan terwijl ik vragend een wenkbrauw omhoog trok. Langzaam deed ik vijf grote stappen naar achter toe als teken dat ik met haar mee zou gaan.
‘Aan jou de keus. Of je laat Zayn gaan of je laat hem sterven en ik zorg dat jou hetzelfde lot ondergaat.’