56. || Rainbows ||

Hij zuchtte en grinnikte voor hij reageerde. "Ja dat is waar, sorry voor mijn boze gedrag. Ik dacht gewoon dat je me zou helpen in plaats van me voor gek te zetten. Maar als ik er zo over nadenk... Had ik kunnen weten dat je me voor gek zou zetten." zei hij met een knipoog. Ik grijnsde voluit en sloeg mijn arm om zijn schouders. Het zat niet erg comfortabel, want hij was groter; maar dat boeide me niet. "Je liep niet alleen..." zei ik op een fluistertoon en keek hem grijnzend aan. "Niall, wát heb ik nog meer gedaan?" vroeg Justin aan me en keek me doordringend aan. "Nou..." begon ik en zocht woorden om dit op een goede manier te zeggen. Die vond ik niet dus zei ik maar wat. "Je... Zoende me." Justin's mondhoeken trokken langzaam omhoog. "En?" vroeg hij grijnzend. Ik keek hem voor een moment verward aan. En wat?
"Zoende ik een beetje goed?" vroeg hij door met een wenkbrauw wiebel. Het bloed steeg me naar mijn hoofd en ik hoefde niet in de spiegel te kijken om te weten dat een tomaat niks was in vergelijking bij mijn hoofd. Arme tomaten, ik had zojuist hun trots overschreden door roder te zijn dan zij.
"Dat vat ik op als een ja." lachte Justin. "Beter dan als ik bij bewustzijn ben?" vroeg hij en keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan. Ik liet mijn arm van Justin's schouder vallen en stotterde wat woorden die geen mens zou kunnen verstaan. "Je, tja, moeilijk te zeggen..." fluisterde ik daarna en begon met mijn vingers figuurtjes te maken. Een rondje, een hartje... Een vierkantje. Hé dit was eigenlijk best leuk! Ik maakte nog een brug, en een klokkenspel. "Moet je kijken, ik heb een klokkentoren!" riep ik trots en liet het Justin zien. Hij lachte even en boog zich daarna meer naar me toe. Hij drukte zijn lippen tegen die van mij. Fack up klokkentoren.