Ziener

Zo snel als zij kan rent Nora terug naar Merlins kamer. Met moeite weerhoudt zij zichzelf ervan iedereen wakker te schreeuwen. Zij hadden het haar moeten vertellen. Josh is onschuldig. Merlin weet dat. Hij had hem moeten tegenhouden bij die stomme actie.
Waarom vertelt hij niet wat zij hem heeft laten zien? Hopeloos stort zij zich op het bed. Het kan haar niks schelen als iemand erachter komt dat zij uit bed was. Het maakt allemaal niets uit.
Het leek eerst allemaal zo perfect.
Maar aan elke droom komt een eind. En aan ieder leven ook. Dit behoort haar dood te zijn. Zij zou opgesloten moeten worden. Boeten voor het ontsnappen aan de brandstapel. Voor de regen die zij zogenaamd gemaakt heeft.
Josh hoort vrij. Hij heeft al teveel voor haar gedaan.
‘Elenora? Wat is er?’, vraagt Merlin slaperig.
‘Je had het me moeten vertellen!’, schreeuwt zij.
‘Je lag al diep te slapen… wat zei je dat ik je moest vertellen?’
‘Josh! Josh heeft zitten liegen! Alleen maar omdat hij dacht dat ik in gevaar was’. Haar stem is zo luid dat het een wonder is dat Gaius niet gewekt is. ‘Hij heeft zichzelf beschuldigd van tovenarij. Hij kan niet toveren! Als hij dat kon dan zat hij nu niet in de kerkers!’, gilt zij.
‘Ze zou eens moeten weten hoe vaak daar mensen zitten die kunnen toveren. Hoe vaak ik daar ben’, denkt Merlin voorzichtig.
‘Luister Merlin, normaal gesproken zou ik het nooit vertellen maar het kan me allemaal niets meer schelen. Ik wil dat Josh vrijuit gaat en daarom zeg ik jou; jij weet dat ik anders ben. Elke keer dat wij kussen zie jij beelden. Heldere beelden die je nog nooit eerder gezien hebt! Merlin, je moet weten… ik zie de dood’
‘Hoe bedoel je? Die beelden die wij zien zijn van een levend iemand’
‘Goed. Het zou al genoeg moeten zijn als je weet dat ik een ziener ben. Visioenen zijn dingen voor heksen. Daarom. Ik ben niet gewoon weggegaan van mijn thuisland. Ik vluchtte. Ik moest weg vanwege de dingen die ik zag. Ik zag de dood aankomen. Mijn aanwezigheid werd gevolgd door de dood. Zelfs hier.
Ik weet niet hoe dat zit wanneer wij elkaar kussen. Maar ik ben bang, bang dat ik niets anders zie dan de volgende die gaat sterven.
Merlin… ik ben een monster’
‘Nee, het kan niet. Zij… mag niet dood… ik heb haar dood niet gezien. Alleen’
‘Je moet mij helpen. Ik voel dat de dood voor Josh, ik weet, dat het nog niet zijn lot hoeft te zijn. Vertel iedereen wat je gezien hebt. Jij weet dat ik die man vanmiddag gedood heb. En meer. Je weet dat ik speciale krachten heb. Misschien vervloek ik inderdaad mensen’
Merlin herinnert zich de vele keren dat hij haar ogen zag oplichten. Het was dezelfde gloed als elke tovenaar of heks had tijdens spreuken. En al die schrikbeelden zodra hij haar aanraakte. Maar van die dingen had zij niets gezegd. Zij heeft hem nooit laten merken dat zij op die momenten ook die beelden zag. Misschien was het dan ook normaal voor haar om continu gekweld te worden door die gedachten.
Zoals zij de dingen nu vertelt lijkt alles anders. De plaatjes van haar aanrakingen zijn nu niet langer waarschuwingen over haar. Het is eerder de vloek die spreekt.