4

Fijn hoor, het begint te regenen. Nou ze hoeven maar niet te denken dat ik in één wooning met die leugennaar gaat zitten. En dan ook nog eens doen alsof er niks aan de hand is, nou nee dankje. Hij smste me niet eens een keer, nee hij verdween gewoon. Tranen rollen al weer over mijn wangen. Wat ben ik toch weer een emotioneel wrak aan het worden. Ruw veeg ik de tranen weg en loop recht vooruit. Geen idee waar ik naar toe ga, ik zie wel. "Emily!" klinkt het luid achter me. Zal ik me omdraaien? Nee Emily dat doe je niet, zo laat je zien dat je zwakker dan hem bent. Alleen om te kijken wie het is, dalijk is het Niall. Wat zijn we toch weer zwak bezig. Ok ik moet echt stoppen om met mezelf te discuseren, het word echt eng. Zuchtend stop ik en draai me om. Daar staat hij dan. Zijn normale bos krullen hangt nu in stijle plukjes langs zijn gezicht geplakt, zijn groene ogen staan vol spijt. Het doet me pijn om hem zo te zien, maar ik laat er niks van merken. "Emily." zijn stem klinkt zacht terwijl hij langzaam naar me toe komt lopen. "Het spijt me." mompeld hij met zijn hoofd naar de grond gericht als hij dan voor me staat. "Is dat het enige?" verbaast kijkt hij me aan. "Wat is er toch met je. Je bent... anders." terwijl hij een verdwaalde natte pluk haar voor mijn ogen weg haalt. "Je hebt me gewoon verlaten." tranen wellen op in mijn ogen. "Ik ging een band in." "Je hebt je belofte gebroken." "H-het spijt me, maar ik had het druk." Nu kijk ik hem verbaast aan. "Ik dacht dat we beste vrienden waren." "dat zijn we ook." Ik schud mijn hoofd. "Beste vrienden zijn er voor elkaar, en waar was jij toen ik je nodig had." hij richt zijn blik weer op de grond. "En als ik je belde, drukte je me weg. Hoe denk je dat ik me moest voelen. Ik werd genegeerd door mijn beste vriend, Harry!" Mijn stem klinkt steeds luider en geen een keer heeft hij me aangekeken. Als ik naar hem kijk zie ik zijn schouders lichte schokjes geven. Is hij nou aan het huilen? "Harry?" vraag ik zacht en verbaast. Nu kijkt hij me langzaam aan. Hij was inderdaad aan het huilen. "H-het sp-pijt m-me." snikt hij en trekt me in een omhelzing. Nogal verbaast van zijn plotselinge handeling sta ik stil voor me uit te staren. Als alles een beetje tot me doordringt komt er een pijnlijke kreun uit mijn mond. Vrijwel meteen laat hij me los en kijkt me onderzoekend aan. "Kom dan gaan we terug. Tenminste als je dat wil." je kan gewoon de hoop in zijn stem horen. Maar zal ik wel terug gaan. Och Emily doe nou niet zo kinderachtig! Ik knik en volg hem terug richting het apartement waar hij verblijft. Weer een opgegeven missie.