Hoofdstuk twee

Piepend en krakend ging de deur open toen ik er zachtjes tegen duwde. De ruimte was vrij donker. Er brandde geen licht en de ramen zagen eruit alsof ze niet meer schoongemaakt waren sinds het tankstationnetje gebouwd werd. Al was tankstation misschien niet het juiste woord. Buiten kon je tanken, maar het gebouwtje dat er van buiten uitzag alsof het uit een cowboyfilm kwam, was een klein cafeetje. Langs de linkermuur liep een bar en langs de rechtermuur stonden plakkerige, houten tafeltjes met oncomfortabel uitziende bankjes eraan. Toen ik de deur achter me dicht liet vallen klonk er een belletje en een paar tellen later kwam er een vrouw uit een deur achter de toonbank. ‘Hallo?’ vroeg ze aarzelend. Ik deed een paar stappen naar voren, richting de bar, zodat ze me beter kon zien. ‘Goedemiddag.’ zei ik vriendelijk.
‘Oh, hallo! Welkom! Kan ik je helpen?’ zei ze enthousiast. Ze kreeg vast niet veel klanten hier.
“Zou ik hier kunnen bellen?” vroeg ik.
Ze schudde treurig haar hoofd, ‘Nee, sorry, er lopen hier geen telefoon- en internetkabels. De dichtstbijzijnde telefoon is kilometers verderop, in de stad.’
Toen ik niks zei vroeg ze, ‘Kan ik je misschien ergens anders mee helpen, lieverd? Iets te eten? Drinken? slaapplek?’ Ik had geen trek, maar ik dacht na over de laatste optie. Als de dichtstbijzijnde stad zo ver weg was, en ik kon geen taxi bellen, kon ik hier misschien beter overnachten. ‘Hoeveel kost één nacht?’
‘Dertig dollar.’ antwoordde ze.
Ik beet op mijn lip, zoveel geld had ik niet bij me. ‘Kan ik pinnen?’ vroeg ik voorzichtig.
De vrouw zuchtte, ‘we verzinnen wel iets, loop maar mee naar je kamer.’
Opgelucht slaakte ik een zucht en liep achter haar aan. Toen ze achter de bar vandaan kwam viel het me pas op hoe klein ze was. Ze kwam ongeveer tot mijn schouders en had rood, krullend haar dat tot net boven haar schouders viel. Ze droeg een witte blouse en een zwarte rok met een zwart schort erover. Haar voeten waren in lage zwarte hakjes gestoken. Al met al behoorlijk netjes voor zo’n bouwvallig hutje. Ze nam me mee door een deur naast de bar. Achter de deur was een steile trap naar boven die uitkwam op een smalle gang met zeven deuren, drie aan de ene en vier aan de andere kant. Ze maakte een gebaar naar rechts, ‘dit zijn de eenpersoonskamers,’ lichtte ze toe, ‘en dit is jouw kamer.’ zei ze, terwijl ze de laatste deur in de gang opende. Ik liep langs haar heen naar binnen en verbaasde mezelf over de ruimte waarin ik terechtkwam. De muren waren een mooie kleur donkerrood en op de vloer lag een schoon, donker parket. Het bed, dat tegen de muur onder een raam stond, zag er best stevig uit en was netjes opgemaakt met witte lakens en een donkerblauw kussen. Verder stond er naast het bed een nachtkastje en in de resterende zes vierkante meter stond een bureautje en een houten bureaustoel. Er was geen kast, maar dat was waarschijnlijk ook niet echt nodig als je hier sliep.
De vrouw rammelde wat in het zakje van haar schort en haalde er iets uit met een groot label waar ‘7’ op stond. ‘Hier is je sleutel, maak het jezelf maar comfortabel, zie ik je bij het avondeten?’
‘Ja, ik zie u vanavond. Heel erg bedankt.’
‘Geen probleem, lieverd.’ ze sloot de deur en liep weer terug naar beneden.
Ik liet mijn tas op de grond vallen en plofte neer op het bed. Het was inderdaad vrij stevig en voelde niet slecht, hier zou ik wel kunnen slapen. Misschien lag het zelfs wel beter dan de bedden in het appartement waar we sliepen. Die waren van witgeverfd metaal en hadden hele slappe veren waardoor je er bijna doorheen zakte. En de kussens waren zo dun dat Josh en Ty hun kussen hadden vervangen voor een dikke trui die ze opgerold hadden. Dikke truien waren hier toch overbodig.
Ik draaide me om –om door het raam te kijken, maar dat was net zo vies als de ramen beneden. Ik keek nog eens de kamer rond en kwam tot de conclusie dat het zinloos was om hier te blijven zitten dus ging ik maar weer naar beneden. Mijn tas nam ik mee, bang om nog iets te vergeten of kwijt te raken. Of gewoon om iets vertrouwds bij me te hebben.