72. || Rainbows ||

"Wil je mijn nummer ook?" vroeg ze me en keek me afwachtend aan. Ik glimlachte naar haar en knikte. Ze stak haar hand uit en ik pakte mijn Iphone. Ik legde het toestel in haar handen. Haar lange lokken vielen langs haar gezicht terwijl ze haar nummer in mijn telefoon plaatste. Toen ze klaar was gaf ze mijn mobiel weer aan mij. "Ik heb een vraagje..." begon ik na een tijdje. Ze keek me met een serieus nieuwsgierig gezicht aan en hield haar hoofd een beetje schuin. "Waarom ben je hier, en niet in Birmingham?" stelde ik mijn vraag. Ze keek naar haar moeder, blijkbaar wist ze zelf het antwoord niet. "Ze is hier omdat er daar geen artsen meer beschikbaar waren, als ze daar was gebleven was het allemaal heel anders gelopen." zuchtte haar moeder en sloeg haar arm om Laura heen.
"Biall..." mompelde Melanie schattig en begon aan mijn haar te prutsen. "Nee het is Niall." verbeterde ik haar. Ze keek me even bang aan maar ging daarna weer verder mijn haar te verpesten. "Hmmm, dan is het dus een geluk bij een ongeluk dat er daar geen artsen waren." concludeerde ik nog als reactie op wat haar moeder gezegd had. "Ja, dat is helemaal waar." glimlachte de moeder van Laura. Ik glimlachte beleefd terug en draaide me toen weer om naar Justin. "Wat moesten we ook al weer doen? Gewoon wachten op de chirurg toch?" vroeg ik hem, even voor de duidelijkheid. "Jwa." bevestigde hij. Ik ging op de stoel naast de moeder van Laura zitten en trok Justin weer op mijn schoot. "Wat is er eigenlijk met jou gebeurt?" vroeg Laura en keek met een opgetrokken wenkbrauw naar Justin. Hij zag er nog steeds eng uit met dat bloed langs zijn lip en die grote snee. "Wuitgwegleden." zei hij schouderophalend.