[NL] Oliver's Birthday Present

“Oliver, dit is belachelijk.”
      “Maar het is mijn verjaardag!”
      “En ik heb je al een cadeautje gegeven! Je kunt niet eindeloos om meer blijven vragen. Bovendien is dit geen cadeau, dit is gekte.”
      Oliver zette zijn beste puppyogen op en trok een pruillip. “Maar Perce -”
      Percy sloeg beslist zijn armen over elkaar. “Nee. Geen ‘maar Perce’, en ik ga hier ook niet aan meedoen, al deed je je allerbeste impressie van een geslagen eend.”
      Van verontwaardiging vergat Oliver zelfs zijn vermoeiende gezichtsuitdrukking in stand te houden. “Een eend?”
      “Welk ander dier heeft zo’n snavel?”
      “Dat is geen snavel, dat is een pruillip. Ik ging meer voor een soort pluizig, schattig dier.”
      “Pluizige, schattige dieren trekken geen pruillip, Oliver. Bovendien ben je niet pluizig, hoe hard je het ook probeert.”
      Oliver haalde een hand door zijn haar en keek scheel in een poging om een pluk die bijna voor zijn ogen hing te kunnen bestuderen. Toen keek hij Percy echter opeens met grote ogen aan en stak een beschuldigende vinger naar hem uit. “Jij! O, jij.”
      Percy zette een stapje achteruit om te voorkomen dat Oliver hem een oog zou uitsteken of zijn bril van zijn gezicht zou maaien. “Ik?”
      “Dat deed je opzettelijk. Je probeerde me opzettelijk af te leiden! Je speelt vals, Percy Weasley.”
      “Ik? Nooit.”
      Oliver hapte theatraal naar lucht en greep met zijn hand naar zijn hart. “Afleidingspogingen, sarcasme - ik zou bijna denken dat je niet meer van me hield, Perce.”
      “Sorry Oliver, dat werkt nog steeds niet.” Oliver merkte dat Percy gelijk had en zuchtte. Percy overhalen iets te doen wat hij niet wilde was lastiger dan wakker blijven bij History of Magic.
      Oliver legde zijn bezem in het gras en ging vlak voor Percy staan. Hij hoefde niet te bukken om Percy recht in zijn ogen te kunnen kijken, want ze waren ongeveer even groot. “Perce, , je hoeft helemaal niets te doen, alleen stil te zitten en je goed vast te houden. Alsjeblieft?”
      “Je weet dat ik niet van vliegen houd,” antwoordde Percy koppig.
      “Normaal zou ik het je ook nooit vragen, maar dit is mijn verjaardag, en ik wil hier de allerbeste dag ooit van maken en dat gaat alleen als ik mijn twee favoriete dingen kan combineren.”
      “Je twee favoriete dingen?”
      Eigenlijk had Oliver dat niet willen zeggen. “Ja.” Hij beet op zijn lip, en Percy’s ogen schoten even daar naartoe voordat ze hem weer strak aankeken.
      “En dat zijn?”
      “Vliegen.”
      “Dat is één ding, Oliver, tenzij je die irritante beestjes bedoelt, wat meer zeer sterk lijkt.”
      “Het andere is eigenlijk niet echt een ding.”
      “Wat is het dan?”
      “Jij.”
      “Ik?”
      “Er is hier geen andere jij in de buurt.”
      Oliver zag hoe de uitdrukking in Percy’s ogen verzachtte en zijn achterdocht verdween. “En dan waag jij het nog te beweren dat ik niet eerlijk speel,” zei hij, maar de berispende werking van de woorden werd teniet gedaan door de glimlach die er tegelijkertijd om zijn mond speelde.
      Oliver kon zijn opwinding nauwelijks inhouden. “Is dat een ja?”
      Percy slikte. “Ik weet nu al zeker dat ik hier spijt van ga krijgen.”
      “Perce, je bent geweldig. Fantastisch. Ongelofelijk.” Oliver ratelde zo snel dat Percy hem bijna niet kon verstaan, en nam alleen een pauze om een korte kus op Percy’s mond te drukken. “En natuurlijk ga je hier geen spijt van krijgen - er kan helemaal niks misgaan.”
      Oliver stuiterde over het veld naar de plek waar hij zijn bezem had neergelegd, en niet veel later vlogen ze tientallen meters boven de grond. Oliver kreeg gelijk: Percy had er geen spijt van.