78. || Rainbows ||

"Ik ga naar Ameerika, Amerika, van je hoepsasa, Amerika, daar eten ze ongetwijfeld heel veel.... Paprika?" zong Justin verder. Hij keek me even vragend aan. Waarschijnlijk wou hij weten of Amerika wel degelijk op Paprika rijmde. "Nee Justin..." zei ik spijtig en schudde met mijn hoofd. Hij keek terneergeslagen, maar was al gouw weer vrolijk. "Kom we moeten kleding kopen. en ik beloof je, dat als ik heel veel geld heb verdient; ik je alles terug betaal en dat jij dan alles aan je ouders terug betaald. En dan kun je naar huis, ontvangen ze je als een verloren zoon en bel je me om het uur! Je zult beroemd worden als het vriendje van Justin Bieber. Oh en iedereen zal je naam kennen en gillen als ze je langs zien lopen. Natuurlijk gillen ze harder als ze mij zien... Maar oké." kirde Justin. Maar ik luisterde al niet echt meer nadat hij; 'En dan kun je naar huis' Wat dacht hij wel niet? Ik naar huis? Never.
"Wat is er Leprechaun?" vroeg hij bezorgd toen hij mijn gezicht zag. Ik probeerde weer blij te kijken, maar het mislukte. Wat ik ook niet echt een wonder vond, eerlijk gezegd. "Ik wil niet naar huis." fluisterde ik zo zacht dat ik dacht dat zelfs een vampier uit Twilight het niet had kunnen verstaan, laat staan horen. Maar Justin hoorde het wel, en verstond het ook luid en duidelijk. Dus of ik had het verkeerd gedacht, of Justin was een vampier met de gave om een nog beter gehoor te hebben. Ik persoonlijk denk dat tweede, omdat hij zelf ook voor de rest perfect was, maar elk ander mens zou denken dat dat eerste logischer was. "Niall, ooit moet je toch naar huis? Je ouders zullen je missen." fluisterde Justin en keek me diep in de ogen. Het chocola van zijn ogen was weer gesmolten. Og misschien leek dat zo door de tranen in mijn ogen. Ik knipperde ze al gouw weg en keek de andere kant op.