Rip

het had veel tijd en inzet gekocht maar nadat er veel zweetdruppels en tranen de bosbodem hadden berijkt was het graf van Isaac dicht.
'hij heeft het vast niet eens gemerkt' zei Sapphira. het blok in haar keel had ze met moeite doorgeslikt. Vincent was helemaal van slag. hij had nu alle steun nodig.
de mond van Vincent hing half open, niet in staat iets te zeggen. het zand waar zijn meester onder lag was weer helemaal teruggegooit in het diepe gat en was netjes platgestamt. Isaac was weg. nu compleet. zijn lichaam diep onder de grond waar hij samen zou smelten met het bos.
'Vincent?'
Hij reageerde niet op de witte wolf die bezorgd naar hem keek, niet naar het graf. ze was bezorgd om hem, niet om Isaac.
'Isaac' joenkte De grijze wolf zachtjes terwijl hij naar de zandvlakte liep. de kilo's zand die Isaac Nu platdrukte een paar meter onder de grond. Vincent begon met zijn klauwen te graven, wanhopig, bang om afscheid te nemen.
'Vincent, stop!' Riep Sapphira gesrokken. ze liep snel naar hem toe en ging recht voor hem staan, in de weg zodat hij zou stoppen het graf te schenden.
Vincent opende zijn mond meer maar er waren geen woorden die hem verlieten.
'Hij is weg, Hij komt niet meer terug, je kan niks meer doen vincent' zei Sapphira zachtjes.
Vincent keek met trieste ogen naar haar blauwe ogen. hij wist wel dat het slechts bluf was hoe ze zich zo sterk hield maar hij had er respect voor. respect dat zij nu niet wanhopig probeerde hij menselijke lijk van de oude weerwolf op te graven. dus Hij knikte. Hij ging somber op de grond liggen en ging langzaam slapen.
Sapphira keek onzeker toe hoe de andere wolf ging liggen op het graf en zijn ogen sloot. zijn borst die langzaam op en neer ging gaf aan dat hij was gaan slapen. pas toen durfde ze weer adem te halen.
zelf ging ze ook liggen. Het was een flinke schok geweest die morgen. Vincent was als eerste wakker en had metteen de hele buurt wakker toen hij zag dat Isaac niet meer ademde. Die avond ervoor was de laatste geweest. Isaac die had gezecht niet met een deken te willen slapen en had zijn eten geweigerd omdat Hij de vorige nacht een deken had gekregen.
waarom was hij zo onverstandig geweest? dacht sapphira triest bij zichzelf.
de eerste weerwolf die ze ooit had ontmoet. de gene voor wie ze had gezworen haar leven te geven, hem te beschermen. hij lag nu onder hen te vergaan.
mochte hij een mooi hiernamaals hebben