Chapter 5

Daviënne Aphrael Price

Ik draaide me om en toen ik de vebijsterde blikken zag besefte ik pas wat er net was gebeurd. Omdat ik mijn mantel uit had gegooit liep ik nu rond in een top met een lage rug en blote armen waardoor de littekens van de afgelopen middag erg goed zichtbaar waren. Ze staken nog steeds rood af tegen mijn blanke huid en bewezen dat ik dus geen handlanger van de Carrows was maar juist door hun was gemarteld, net als alle anderen hier. 'Wat is dat?' vroeg Ginny vol afschuw.
'Dan zijn de littekens van mijn straf van vanmiddag,' antwoordde ik rustig.
De woorden hadden echter een grote invloed op de anderen. Het gefluister brak weer los en iedereen leek verward, was ik nou wel of niet een handlanger van de Carrows? Het antwoord was "nee" maar dat hadden ze nog niet helemaal door. 'Waarom werd je gestraft?' vroeg Neville uiteindelijk, hoogstwaarschijnlijk hoopte hij net als mij dat deze situatie zo snel mogelijk voorbij was en daar was maar een echt goede oplossing voor: uitzoeken waarom en hoe ik gestraft was. 'Ik weigerde om de Cruciatus curse over een stel vastgebonden eerstejaars uit te spreken dus dachten ze dat de Cruciatus curse en Sectumsempra mij wel zouden leren om in het vervolg naar ze te luisteren. Stom van ze, proberen mij zoiets bij te brengen is net als proberen een feest in de Slytherins common room stoppen: zinloos en gevaarlijk.'
Ik werd aangestaard en besefte me toen dat ze dat niet erg interessant vonden en het waarschijnlijk best als een verassing zou komen dat Slytherins ook gezellige feesten in hun common room hadden, die feesten waren trouwens echt geweldig, leuke muziek, gave kleding, veel drank en veel eten. 'Maar om een lang verhaal kort te maken, ik werd dus gestraft zoals ze meesten van jullie wel hebben meegemaakt.'
Het meisje van Hufflepuff wiens naam ik was vergeten besloot het voor me op te nemen. 'Laten we haar een kans geven,' zei ze zacht na nog een blik op mijn littekens. 'We weten allemaal hoe dat voelt en hoe je eraan komt.'
'Ze wil waarschijnlijk niet eens bij Dumbledore's Army,' zei Cho. 'En je kan van niemand hier verwachten dat ze met haar samen gaan werken, ze is niet bepaald het liefste kind hier op school.'
Ik glimlachte, daar had ze een punt, ik geen lief meisje, niet tegen iedereen. 'Eigenlijk wil ik dat juist wel,' zei ik. 'En ik verwacht net dat we opeens vrienden worden maar wat dachten jullie van een soort bondgenootschap? De vijand van mijn vijand is mijn vriend?'
Er werden wat blikken uitgewisseld en na een beraad tussen de leden van Dumbledore's Army leek iedereen zich zelfverzekerder te voelen in de situatie. 'Het is wel goed, ieder lid is er een,' zei Neville. 'Alleen wat kunnen we van jou verwachten? We kennen je niet echt.'
'Informatie, ik ben de oren en ogen binnen Slytherin, dit betekend trouwens niet dat ik in het openbaar aardiger kan worden, Theodore en Blaise hebben me al gewaarschuwd. Mijn gedrag begint op te vallen, als ik aardig tegen jullie ga doen dan ben ik er geweest.'
'Afgesproken.'