Hoofdstuk vijf

Het was warm, heel warm. Als ik niet in een woestijn liep zou ik me kapot zweten, maar door de hitte verdampte al het vocht meteen. Mijn mond en keel waren uitgedroogd en ik snakte naar een slokje water. Ik had een extra flesje water meegekregen van Betty maar ik wilde zuinig doen met wat ik had. Het was niet goed voor me, ik wist dat ik moest drinken, maar ik had geen keus. Liever zo dan dat ik in één keer alles op zou drinken en daarna neer stort dor uitdroging. De stilte in de woestijn gaf me de kriebels, ik had een hekel aan stilte. Het liefst zou ik nu mijn dopjes in mijn oren doen en muziek opzetten, maar mijn iPod was leeg. Er waren, op een paar torren na, ik had in totaal twee auto’s voorbij zien komen vandaag. Één van de twee was gestopt om te vragen waar ik in godsnaam mee bezig was en of ik misschien een lift wilde. Maar, als de schijterd die ik was, had ik dat aanbod afgeslagen. Bovendien had Betty me aangeraden met niemand mee te rijden, tenzij het echt noodzakelijk was. Voorzichtig nam ik twee kleine slokjes water en stopte daarna braaf het flesje weer terug in mijn tas. Tien minuten later was mijn keel alweer kurkdroog. Mijn hoofd voelde licht en soms begon de horizon te dansen voor mijn ogen. Ik wilde het liever niet, maar ik zou straks wat meer moeten drinken. Hoe lang was ik nu onderweg? Twee uur misschien? Mijn lichaam voelde alsof ik hier al dagen rondzwierf. De vlakke asfaltweg leek oneindig. Overal waar ik keek zag ik zand tot aan de horizon, het was alsof ik op een grote, ronde schijf stond. Opeens kreeg ik heel erg de aandrang om een foto te maken. Ik snoof omdat dat nergens op sloeg; Ik liep door de woestijn, zo’n beetje op mijn dood af en ik wilde een foto maken. Toch pakte ik mijn camera en klikte het beeld vast. Mocht ik ooit weer bij het appartement komen, dan had ik in ieder geval een verhaal met mooie foto’s om te vertellen. Vanaf dat moment besloot ik om foto’s te blijven maken van mooie plaatsen en bijzondere momenten. wie weet kon ik er later nog iets leuks mee. Na twee grote slokken water –Ik wilde echt meer maar ik dwong mezelf om te stoppen en het flesje terug in mijn tas te doen- herpakte ik mezelf en liep verder. Eens in de zoveel tijd bewoog ik mijn voet opzij om een streep in het zand te trekken. Zo kon ik mijn vooruitgang bijhouden, want dat ging een beetje moeilijk in een onveranderde omgeving.

Ik lette niet meer op wat ik deed. Vaag zag ik de grijze weg links van me en op de automatische piloot trok ik om de vijftien stappen een streep met mijn voet. Alles was wazig en soms verloor ik even mijn evenwicht, maar ik bleef lopen. Slenterend langs de oneindige weg tot ik opeens iets opmerkte. Een verandering. Het duurde even voordat ik mijn ogen gefocust had en doorhad wat er was veranderd, maar toen ik het zag kwam ik langzaam tot stilstand. Ik begon hysterisch te lachen. Er kwam bijna geen geluid uit mijn opgedroogde keel waardoor het griezelig klonk in deze leegte. Ik zakte door mijn benen en liet mezelf op mijn knieën in het rode zand vallen. Het geluid van mijn lach verdween in de stilte van de woestijn.
Dit kon je toch niet menen.