91. || Rainbows ||

"Ik ben bij Justin, en het meisje dat je aan de telefoon had was Laura. Een heel lief meisje die ik in de trein heb ontmoet. Ik ging weg omdat ik het niet meer zag zitten. Ik mis jou ook, maar dat veranderd niks." het was een hele mond vol woorden. Het was een hele tijd stil aan de andere kant van de lijn. "Je komt niet thuis." herhaalde mijn moeder bedroeft. "Nee." zei ik en slikte de brok in mijn keel door. "Wat moet je in LA, en wie is Justin?" vroeg ze zo rustig mogelijk verder. "Justin wil beroemd worden, en LA leek ons een goeie plek om ontdekt te worden. Justin is mijn vriendje." zei ik met een grijns en knipoogde naar Justin. Hij bloosde schattig en ik richtte me weer op mijn moeder. Zwijgend luisterde ik naar de stilte. "Oké, dit moet ik even met je vader overleggen. Ik denk dat hij nog wel kan regelen dat ik met je mee ga naar LA, dat is veel te ver om zonder een volwassene heen te gaan..."
"Máááám!" riep ik geïrriteerd. "Je kunt niet mee. Ik ga alleen. Met Justin. Je houd me niet tegen en kan ook niet mee. Ik ben volwassen. Ik ben achttien." herinnerde ik haar eraan. "Maar Niall!" riep ze met haar zorgelijke stem. "Nee mam, ik ben volwassen. Ik kan voor mezelf zorgen. Maak je maar geen zorgen." probeerde ik haar te overtuigen. "Maar jij bent mijn kleine jongen... Je kunt nog niet eens goed je eigen veters strikken!"
Stiekem keek ik even onder de tafel. De veters van mijn AllStars waren raar vastgeknoopt. Maar inderdaad niet op de goede manier. Shit, ze had gelijk...
"Mam, dat kan ik wel. Stop met zeuren, anders hang ik op." Blijkbaar nam ze dat dreigement erg serieus want ze hield meteen op met miepen.