Hoofdstuk acht

'En?' vroeg Firefly terwijl ze met een stralend gezicht en haar armen gespreid door het gras huppelde, 'Niet slecht hè?'
Ik stond roerloos in de deuropening. Of eigenlijk was het alleen een opening, zonder deur. Met open mond staarde ik naar het tafereel voor me. Firefly huppelde in het rond door wat werkelijk de mooiste plek was die ik ooit had gezien. Het dikke gras was mooi donkergroen en glinsterde op de plekken waar de zon de grond raakte. Door het gras liep een zandpad dat naar het einde van de grot kronkelde. Ik had gelijk gehad toen ik dacht dat de muren in de slaapkamer op grotwanden leken; Firefly woonde inderdaad in een grot. De opening achter me was niet de opening van de grot, enkel de doorgang naar Firefly's woning. De ruimte waarin ik me nu bevond was immens. Het dak bevond zich zo'n 40-50 meter boven de grond en het was ongeveer 25 meter breed. In het dak zaten drie reusachtige gaten waar het zonlicht doorheen kwam dat prachtige stralen op de grond wierp. Door de openingen kon je goed zien hoe dik de rotswand was, dat verklaarde waarom het binnen lekker koel was geweest. Ook hier, nu we min of meer buiten stonden, was het bij lange na niet zo heet als in de droge woestijn. Tweehonderd meter verder dan waar ik nu stond was de uitgang van de rots, die net zo groot was als de andere openingen in het plafond.
'Waar zijn we?' vroeg ik fluisterend.
'In mijn huis, mijn voortuin om precies te zijn. Dat zei ik je toch al.'
'Nee, je weet best wat ik bedoel.'
Firefly haalde enkel haar schouders op. Waarom vertelde ze me niet waar we waren? Wist ze het zelf ook niet?
Ik liep wat verder de “tuin” in en merkte nu pas dat er een vijver was. Het water lag gelijk met de grond en lag verstopt achter het hoge gras. Ik zag eerst de witte en roze leliebloemen en daarna pas de vijver. 'Hoe komt hier water?' vroeg ik verbaasd terwijl ik het diepe water in tuurde.
Ik schrok van haar handen die plots op mijn schouders landden toen Firefly uit het niets achter me verscheen. 'Weet ik niet.' antwoordde ze met haar altijd even opgewekte stem, 'Je stelt veel vragen.'
'Zou je anders verwachten van iemand die alleen nog weet dat ze knock-out ging in de middle of nowhere en vervolgens wakker wordt...hier?' Bij het laatste woord spreidde ik mijn armen en keek in het rond om duidelijk te maken wat ik bedoelde.
'Hm.' zong ze en ze huppelde weer bij me weg.
Firefly was klein, zeker een kop kleiner dan ik, maar ze was niet jong. Ik schatte haar zeventien, net zo oud als ik, misschien zelfs iets ouder. Het was een vreemde meid, maar ze leek me wel aardig. Ze huppelde en sprong door het gras, om de vijver heen en kwam weer terug naar mij. ‘Je hebt vast trek.’ zei ze, het was geen vraag. Door deze opmerking begon mijn maag spontaan te knorren en ik voelde de spieren in de leegte samentrekken. Ik had vandaag niks anders gegeten dan een appel, maar in de droge woestijn leek eten niet zo belangrijk als drinken. Door deze vraag kwam ik weer tot mezelf in deze droomwereld en merkte pas hoeveel honger ik had en hoe flauw ik eigenlijk nog was. Wanhopig keek ik Firefly aan, ik zou nu alles doen om iets te eten.
‘Kom maar mee,’ zei ze, ‘Nadat je wat gegeten hebt zal ik je de rest van mijn huis laten zien.’